Ik trek de voorraadkast open en hij ligt er nog steeds. Vanuit een donkere hoek staart hij mij aan; de zak chocoladekruidnoten. Als je er aan begint is er geen weg meer terug. Maar ik verman me en gooi de la dicht. In deze maanden ben ik geregeld in gevecht met mijn oerinstinct. En dus met zoetigheid. Maar dat is eigenlijk heel natuurlijk.

Zoete verleiding

Sinterklaas trekt altijd een zware wissel op mij. Als ik een supermarkt inloop weet ik het al; intern wordt het vechten. Zodra ik de klaphekjes door bent struikel ik over de bergen suiker, vermomd als sinterklazen, pieten of het alfabet. Het heerlijk avondje lonkt… Ik kan er maar slecht tegen. Van suiker krijg ik suikerdips en daarom heb ik met mezelf afgesproken niet teveel te snoepen. Maar op mijn schouder fluistert een hele stoomboot aan pieten in mijn oor: ‘het is koud en nat buiten. Je mag jezelf best wel eens lekker verwennen. Eet die zak maar leeg!’.

Lekker verwennen

Zie de wind waait door de bomen. Nu de eerste nachtvorst zich aandient mogen we het weer definitief ‘guur’ noemen. Waarom de Sint juist in de Achterhoek komt als het koud, nat en glibberig wordt is mij een raadsel. Misschien dat Amerigo zich gewoon goed voelt als het vochtig is. Hij is immers een schimmel. Ik zou de Sint adviseren om in augustus langs te komen met zijn paard. Lekker over kerkepaadjes trippel trappelen tussen de orchideeën. Maar natuurlijk past het Sinterklaasfeest met zijn geborgenheid, warmte, zoetigheden en cadeautjes, wel beter bij dit jaargetijde dan bij 35 graden zon (probeer in de brandende zon maar eens een chocoladeletter op te eten). Het is het feest van de verwennerij. Diep van binnen zegt het oermens in mij: ‘maak het warm en zoek beschutting. Vreet je maar goed vol, want straks is er misschien niks meer’.

Als een dikke egel

Ben je wel eens in de winter stil gaan staan in een bos? In de Achterhoek is het stil, maar in de winter hoor je echt niks. Het bos is dan in winterrust. Waar wij ons buiten wagen voor een ‘frisse neus’, vermomd in dikke jassen, proberen de bosbewoners juist hun neus warm te houden. In een diep hol in de grond houdt een egel zijn winterslaap. Het laatste waar hij aan denkt is een frisse neus. We lijken echter meer op die egel dan je denkt. Als je nu op een rustige avond naar buiten gaat, dan hoor je ze scharrelen. Op zoek naar wormen en insecten om een dikke vetlaag aan te leggen. Het bos is voor hem eigenlijk de snoepgoedafdeling van de supermarkt. Hij verwent zichzelf lekker, eet veel meer dan normaal en krijgt een gezellig warm houdend speklaagje. Het verschil is dat hij het ook wel echt nodig heeft. Wij zitten in de winter gewoon binnen, op een bureaustoel. Bij uitzondering haal ik als boswachter eens een frisse neus buiten .

Conclusie

Dus mag ik nu wel of niet die zak kruidnoten in een keer leeg eten? Mijn oergevoel zegt ja, maar mijn verstand zegt dat het bos geen centrale verwarming heeft. En dus ook niet te vergelijken is met mijn overwinterplek. Ik hoef helemaal geen beschermende vetlaag aan te leggen. Dus sorry Sinterklaas, als je volgende week zaterdag aankomt in Nederland, ga dan maar stilletjes mijn huisje voorbij. Eet je strooigoed maar zelf op, het is vast hard werken en koud buiten. Ik eet wel een wortel.