Met het vorderen der jaren, komt er wat sleet in het lijf. Dat is allemaal niet zo erg, maar dat mijn oren me af en toe in de steek laten, vind ik minder gezellig. Ik kijk namelijk meer met mijn oren dan met mijn ogen. Nou ja, niet letterlijk natuurlijk, maar het gebeurt vaak dat ik juist op kijk omdat ik iets hoor.

Dit jaar vond ik het zo akelig stil langs onze natte graslanden. En één geluid miste ik vooral, dat van de moerassprinkhaan. Deze telg uit de groep van de veldsprinkhanen heeft vaak een kleur groen die me doet denken aan het diafilm-tijdperk. Fuji had met de legendarische film Velvia 50 een ‘rolletje’ in huis dat groentinten er zo uit liet knallen dat het bijna griezelig werd. Veel fotografen vonden het vooral mooi.

Vanochtend had ik weer eens wat meer tijd en ben ik beter gaan zoeken naar die moerassprinkhaan in het Broekland bij Langelo. En gelukkig kwam ik er al vrij snel achter dat met mijn ogen niets mis is. Vanaf diverse grassprieten zaten die prachtig groene jongens mij aan te loeren. Telkens als ik wat dichterbij kwam, verdwenen ze naar de achterkant van de grasspriet in kwestie. Toch lukte het om er een een beetje knap vast te leggen, al was het in dit geval op een digitaal rolletje. (Er bestaat trouwens de mogelijkheid om je digitale foto’s achteraf te voorzien van een Velvia-look en voor de echte diehards zijn de rolletjes nog steeds te koop!)

Goed. Toen ik was uitgefotografeeerd en even de tijd nam om rustig om me heen te ‘dromen’, drongen steeds meer geluiden tot me door. Ineens was er ook weer dat typische tik-geluid wat zo kenmerkend is voor een moerasprinkhaan. Metallisch wordt het genoemd. Het tikken van een stroomdraad zeggen anderen. Maar het doet er eigenlijk niet zoveel toe hoe je noemt. Ik genoot er van. Dat mijn oren het niet meer zo goed  doen, lijkt vooral een kwestie van tijd. Of beter geformuleerd, een kwestie van ergens de tijd voor nemen. Waarvan akte!

Mede namens mijn collega’s een fijn weekend gewenst. Geniet ervan!

Boswachter Aaldrik Pot