Theater en muziek op Elswout, tot mijn knieën in de modder om boompjes te zagen met vrijwilligers in het Diemerbos, appeltjes plukken met de kleuters van de vrije school, op bezoek bij stichting Herstelling voor de boshut, vlinders en vogels spotten met collega's, plantjes eten met de mensen van Landlust; en dit is nog maar een kleine greep uit mijn avonturen van de afgelopen anderhalf jaar als boswachter.

Ik ga weg, en wat vind ik het moeilijk. De afgelopen tijd waren het magische Elswout, het afwisselende Middenduin en het (in vele opzichten) uitdagende Diemerbos mijn thuis.
Iedere dag een nieuwe vogel, paddenstoel of bezoeker om te leren kennen.

Wat heb ik het als een voorrecht ervaren om samen met mijn collega’s verantwoordelijk te zijn voor alle prachtige gebieden in Gooi-Kennemerland. Want dat de natuur het op de meeste plekken zo goed doet en zo gevarieerd is, is niet vanzelfsprekend. Dagelijks zetten mijn collega’s zich met hart en ziel in om alles op orde te houden, met de beperkte tijd en middelen die voorhanden zijn – en dat blijft iedere dag een uitdaging.

Dit alles laat ik achter en nou hoor ik je denken (ik denk het zelf ook nog iedere dag): Waarom ga je dan weg?

Er is iets op mijn pad gekomen; een nieuwe baan, waarin ik ook – en wie weet zelfs beter – op mijn plek zit. Ik heb besloten de sprong te wagen en mij in dit nieuwe avontuur te storten.

En dat betekent dat ik met een lach en een traan afscheid neem. Ik ben dankbaar en besef mij gelukkig dat de gebieden blijven, mijn collega’s vrienden worden en voor mijzelf geldt:

Boswachter is niet mijn beroep, het is mijn identiteit. *

*Bedankt voor dit inzicht Sandra!