www.boswachtersblog.nl/ Oostvaardersplassen

Berenklauwbestrijding: een kwestie van lange adem

30 juni 2022 Boswachter Hans-Erik Kuypers in Oostvaardersplassen

Het is inmiddels een bekend beeld: velden vol met wit bloeiende reuzenberenklauw (Heracleum mantegazzianum). De vuistdikke bloeistengel van soms wel 4 meter lang, die met zijn grote bladeren schaduw werpt op alles wat dichter bij de grond leeft.

Dit is ook gelijk een van de problemen met deze prachtige plant. In de polder groeit hij al jaren en breidt zich ook enorm uit. Met zijn invasieve verspreiding zorgt de reuzenberenklauw er voor dat andere inheemse plantensoorten het levenslicht wordt ontnomen en dat er een monotone vegetatie ontstaat.
Daarnaast  bevat reuzenbereklauw stoffen die bij beschadiging tot ernstige brandwonden kunnen leiden. Met name langs wandel- en fietspaden en bij zit- en picknickbanken kan de plant voor de bezoekers aan onze terreinen tot grote irritatie leiden.

Als beheerders van natuurterreinen zijn we dan ook sinds jaar en dag bezig om de plant te bestrijden en zijn we steeds op zoek naar effectieve manieren om de verspreiding tegen te gaan.

Wat maakt het bestrijden van de reuzenberenklauw zo moeilijk?

Je zou zeggen dat je met een snelle maaironde of het uitsteken van de wortels een heel eind kan komen. Er staan echter zo veel planten, ook op heel moeilijk bereikbare plaatsen, dat het bijna geen doen is om alles te maaien of weg te halen. Daarnaast is de plant in staat om na afmaaien weer snel een nieuw bloemhoofd te ontwikkelen en weer duizenden zaden te produceren. Wetende dat het zaad jarenlang kiemkrachtig is, kan het zo weer opschieten op plekken waar je dacht de plant effectief was bestreden.

Wat doen we nu?

In het Oosvaardersplassengebied zijn de ‘berenklauwhaarden’ (de plekken waar zich concentraties met berenklauw bevinden) in kaart gebracht en hebben we een aannemer gevraagd om in deze weken, rond de langste dag van het jaar, de planten te maaien.

De planten staan nu in bloei en hebben al hun energie gestopt in de stengelgroei en het bloemhoofd. Door vóór de zaadzetting te maaien kunnen we voorkomen dat het zaad zich verder kan verspreiden. Daarnaast zal de plant, na het maaien in deze periode geen nieuwe bloemen meer gaat ontwikkelen. Dat scheelt dan een extra maaironde.

Op de minder bereikbare plekken en plekken waar soms maar enkele exemplaren staan moeten we meer maatwerk leveren en zal een aannemer en eigen personeel met een bosmaaier aan het werk gaan. Langs fiets- en wandelpaden en bij plekken waar veel bezoekers komen maaien we natuurlijk frequenter!

Lange adem

En dan is het een kwestie van een lange adem. Zoals gezegd blijven de zaden van de reuzenbereklauw jaren kiemkrachtig. Net als je denkt dat je een ‘haard’ schoon hebt, dan zie je de eerste groene bladeren weer boven het maaiveld uitsteken. Kortom, het ingezette maaibeleid zal de komende 8 a 9 jaar herhaald moeten worden om echt resultaat te kunnen boeken. In ons beheerplan voor de komende jaren is dan ook opgenomen dat we in de weken rond midzomer intensief gaan maaien en de berenklauw gaan bestrijden.

Beheer in de omgeving

De plant houdt zich niet aan eigendomsgrenzen. Vandaar dat het belangrijk is en blijft om het beheer van de reuzenberenklauw met beheerders van aanliggende grond (gemeenten, andere terrein beherende organisaties en particulieren) af te stemmen. Daar zijn we dan ook volop mee bezig.

Vrijwilligers gezocht

Hoewel we machinaal veel werk kunnen verzetten, blijft het nog nodig om op sommige druk bezochte en moeilijk bereikbare plekken, de bloemhoofden met handgereedschap weg te halen.  Om dit mogelijk te maken hebben we jullie hulp nodig.

Mocht je interesse hebben om bij de berenklauwbestrijding behulpzaam te zijn, stuur dan even een mailje naar: boswachtersoostvaardersplassen@staatsbosbeheer.nl

We houden jullie graag op de hoogte van onze werkzaamheden en hoop van harte dat we over enkele jaren kunnen schrijven dat deze aanpak effectief is gebleken.

 

 

 

 

 

 

 

reageren

geef een reactie

i

Mis geen enkel bericht van dit boswachtersblog