Foto: Renate ter Hedde – www.resignphotoart.com

Het is er altijd even licht, het is er altijd even warm en het ruikt er zelfs altijd hetzelfde. Het hele jaar door.

De buitenwereld is er heel ver weg. Het gebouw is naar binnen gekeerd, gericht op zichzelf. Het staat met de rug naar het groen toe.
De mensen die er wonen zijn ook naar binnen gekeerd, gericht op zichzelf. Voor sommigen is het nog maar kort geleden, voor anderen al jaren geleden dat ze in de natuur  kwamen.

Dichter bij de natuur

Dat ze besef hadden van de seizoenen. Dat ze rond deze tijd blij werden van de terugkerende kieviten met hun kenmerkende roep  en hun prachtige paringsvluchten boven de weilanden.  Deze mensen stonden, toen ze jong waren, veel dichter bij de natuur dan wij en hebben rond deze tijd de grutto’s verwelkomd en de wulpen weer horen roepen.  Ze kenden veel vogels en planten bij naam en hebben toen ze jong waren misschien kettingen van madeliefjes gemaakt en kikkervisjes gevangen.

Nu krijgen ze van dit alles niets meer mee.  Soms, heel soms, zijn er vrijwilligers die hen mee naar buiten nemen. Ze worden liefdevol verzorgd door verpleegkundigen die zich de benen uit het lijf lopen.

Speciaal voor haar

Ik ben hier speciaal voor haar. Zij genoot altijd zo van onze vakanties in de natuur. Nu ziet ze natuur alleen vanuit haar raam of op televisie. Ik vraag me af of het tot haar doordringt. Vandaag kreeg ik geen enkel contact met haar.

Als het weer wat beter is zal ik terugkomen om haar mee naar buiten te nemen. Dan rij ik haar naar de bosrand waar vaak spechten te zien zijn. Hopelijk zal ze de zon op haar gezicht voelen en het voorjaar ruiken. Misschien zal ze het allemaal niet meer kunnen plaatsen, maar ik weet zeker dat er in het contact met de natuur ook voor deze groep mensen veel winst te behalen valt.

Foto: Renate ter Hedde – www.resignphotoart.com