Alles trilt en schudt om ons heen. De fase van het gonzen is voorbij. Ik heb het niet over de aarde in Groningen, maar de aarde en de mensheid in het geheel. De verkiezingen zijn voorbij. Nederland heeft zich uitgesproken. Wordt het nu stil of blijft het trillen en schudden?

Ik heb gestemd en kan al die protesten en standpunten niet meer aanhoren. Ik sluit mij voor even af voor het grote gebeuren en trek me terug in overlevingsstand. Mijn rugzak staat klaar en ik pak alleen de meest noodzakelijk spullen voor een 2-daagse wandeltocht met overnachting in een boshut.

Je staat ervan te kijken hoe weinig je nodig hebt als het erop aan komt. Dat is maar goed ook, want met mijn slaapzak, wat linnengoed en een tandenborstel zit mijn rugzak al aardig vol. Als ik de boel flink aandruk kan er nog net de noodzakelijke proviand bij in. Gelukkig heeft mijn schoonzus en avontuurmaatje bij deze expeditie, een rugzak van backpack-formaat, dat behalve ruimte voor noodzakelijk proviand net dat extra beetje ruimte biedt voor een fles wijn en een paar heerlijke Franse kaasjes?

Wij strikken de veters in onze bergschoenen en gaan op pad. De eerste kilometers hebben we een flink tempo en zijn we druk in ons hoofd en druk met praten. Ook wij spuien onze mening en frustraties over de politiek en praten over de zorgen die we delen over aarde en klimaat. Na een paar kilometer worden we wat rustiger.

Concentratie nu, want we moeten erop letten dat we de juiste route nemen. We worden gedwongen op onze omgeving te letten. Het gaat goed en aangekomen bij onze hut moeten we gelijk aan het werk. Het is er steenkoud, dus als eerste moet de houtkachel aan. Zodra het vuur flink brandt moeten we water oppompen voor in de ketel op de kachel. Het duurt een tijdje voordat het kookt, maar de thee, waar we zoveel moeite voor hebben moeten doen, smaakt dan ook extra lekker.

Als deze klus geklaard is begint het ‘bosbaden’. Grappige eigentijdse term, waaruit blijkt hoever we van de natuur af zijn komen te staan. Het houdt niets anders in dan tot rust komen in het bos. Eén worden met het groen om je heen, de geur van dennen opsnuiven, de verschillende kleuren groen tot je nemen en luisteren naar de wind door de bomen. Zo simpel en zo ontspannend tegelijk.

We vullen de avond met het brandend houden van het vuur in de kachel en werpen af en toe een blik op de heldere hemel  die vol met sterren is.

De volgende dag vertrekken we weer. We verkeren inmiddels in een soort bubbel, waarin tijd en polarisatie niet bestaan. Het enige dat we achterlaten is een mandala van natuurlijk materiaal als dank voor de natuur, voor het bos waarin we mochten ‘baden’, voor de wind door de bomen en de sterren aan de donkere hemel.

Best nieuw kabinet, laat dit alsjeblieft uitgangspunt zijn voor al jullie nieuwe plannen en ideeën!!