Voorovergebogen schuifel ik rond en voel mij in deze houding sterk verbonden met onze voorouders de Neanderthalers. Blijven lopen was het advies. Heb ik ook gedaan, totdat ik ging zitten en niet meer overeind kwam. Mijn rug protesteerde al een tijd, maar nu werd ik gedwongen eraan toe te geven.

Daar lag ik dan op bed met mijn laptop op schoot. Gedwongen tot rust, had ik wel alle gelegenheid om de eksters te volgen, die in de grote Amerikaanse eik op ons woonerf zo druk zijn met het bouwen van een nest. Was het een paar weken terug nog een sneue verzameling scheef hangende takken, al snel groeide het uit tot een groot en solide nest.

Ze waren er allebei druk mee, man en vrouw ekster. Af en toe werd er uitgerust in de lijsterbes, vlak voor ons raam. Wat een prachtige kleuren hebben ze toch als je ze goed bekijkt. De zwarte veren op de vleugels en staart zijn helemaal niet egaal zwart, maar glanzend blauw, groen, koperkleur als de zon erop schijnt.

Het echtpaar ekster nam hun taak zeer serieus en werkte hun bolvormige nest keurig af met kleine takjes voor een sterke bodem. Ik kan ze inmiddels niet meer zien zitten op het nest. Waarschijnlijk hebben ze er aan de bovenkant een kapje opgebouwd, om zich zo te beschermen tegen aanvallen van roofvogels of kraaien. Ik ga ervan uit dat moeders inmiddels op de eieren zit. Vader zal haar van voedsel voorzien en de jongen worden over 5 weken verwacht.

Tegen die tijd verwacht ik toch weer fit over het woonerf te lopen en het nest eens van dichtbij te observeren. Om toch een klein stukje te lopen pak ik mijn bergschoenen om tot de conclusie te komen dat ik niet bij mijn veters kan om ze te strikken.

Ineens begrijp ik waarom Neanderthalers op blote voeten liepen ?