Niet alleen boswachters komen aan het woord op deze blog, ook de bezoekers van onze gebieden kunnen er hun ervaringen en verhalen delen. Hieronder een impressie van de nevengeul bij Hurwenen, een prachtig stuk riviernatuur in de Bommelerwaard. Vincent Wibier, journalist, radiopresentator en natuurliefhebber, beschrijft zijn band met dit gebied:

“Nooit gedacht dat ik nog eens lid zou worden van een mossen- en korstmossengroep op Facebook. Of van de Nederlandse Vereniging van Veldbiologen. Ik ben niet eens een bioloog. Het is allemaal de schuld van de Nevengeul. Sinds die in Hurwenen is uitgegraven ben ik er niet weg te slaan. Toegegeven, de digitale zakcamera waarmee ik op van alles en nog wat kan inzoomen, is daar ook debet aan.

Het begon allemaal met een excursie in de stromende regen. Het Kontakt, een van de regionale kranten in het Rivierenland, had mij gevraagd om een stukje. Er hadden zich die zaterdag meer bobo’s gemeld dan bezoekers, maar dat mocht de pret niet drukken. Soppend door de modder vertelden de projectleider, een boswachter en een bioloog  enthousiast over ‘hun project’: een meestromende nevengeul met ruimte voor de rivier en de biodiversiteit van het leven in en om het water.

Het werd een indrukwekkend verhaal. Een bestaande kleiput, de Hurnse Kil, werd verbonden met de Waal en ondieper gemaakt om er een kraamkamer voor vissen en andere waterdieren te maken. Maar liefst 30.000 ladingen zand had dat gekost! Ook het hoe en waarom van de doorstroomopening onder de brug bleek een staaltje vakmanschap waardoor de stroomsnelheid van het water in de Nevengeul beheerst kon worden. En toen ik hoorde dat er op de diepste plek twee heuse bomen waren afgezonken om een uniek microklimaat voor planten en (water)dieren te creëren was ik helemaal onder de indruk.

Dat was een jaar geleden.Inmiddels loop ik een paar keer per week in het gebied. Met een digitaal cameraatje dat vooral gebruikt wordt om dingen in de verte dichterbij te halen of zwammen, mossen- en korstmossen tot reusachtige proporties te vergroten. Zo ben ik regelmatig getuige van jagende vossen, speurende buizerds, verschillende soorten ganzen, torenvalken en ijsvogels. En heb ik inmiddels weet van het Groot dooiermos, het Boomsnavelmos en hoe ze verder ook mogen heten.

Mijn belevingswereld wordt met de dag groter, en tegelijkertijd intiemer. De eerste keer dat ik met trillende vingers mijn camera probeerde scherp te stellen op een vos. De buizerd die zich alleen liet benaderen als ik me achter een braamstruik verschool, terwijl hij mij al lang had gezien, natuurlijk. De ontdekking van mij onbekende keutels die volgens de diersporengids alleen maar van een vos konden zijn, een pluk haren aan het prikkeldraad. Ik word er intens gelukkig van. En stil. Net zo stil als de natuur zelf.”

Vincent Wibier

( foto’s: Vincent Wibier)