Al bijna een week overheerste er een noordelijke stroming. Mooie rustige dagen met zon, maar fris en veelal zonder veel aankomst van trekvogels. Het weer zette een beetje een slot op de vogeltrek. De voorspelling voor 9 mei zag er daarom voor het eerst weer eens gunstig uit, warm met een zwakke ONO wind, en met in het achterhoofd dat er sinds een aantal dagen ook in Zuid-Frankrijk massale doortrek was en we tussen twee BMP rondes wat vrije tijd hadden, leek het ons een goed idee die dag maar eens actief trek te gaan tellen.

Zo gezegd, zo gedaan en met de belangrijkste zaken – kijker, camera, kop koffie – loop ik een half uur voor zonsopkomst het stukje duin naast de bebouwing op dat een mooi uitzicht geeft over de stuifdijk en haar flankerende kwelders. Voor me dicht struikgewas dat hoofdzakelijk bestaat uit grijsgroene duindoorns met daardoor de licht- en donkergroene tinten van liguster en vlier. Het is deze vegetatie van waaruit ik niet lang na zonsopkomst de eerste braamsluiper hoor zingen, niet veel later gevolgd door nog één, en nog één. Als ook meerdere zwartkoppen van zich laten horen weet ik genoeg. Aankomst!

Ondertussen vliegen er ook al wat zwaluwen en ik besluit mijn tikker te gaan pakken die nog binnen ligt. Die kan ik na flink zoeken niet vinden en ietwat geïrriteerd ga ik weer naar de telpost. In mijn hoofd nog bij de tikker – waar kan dat ding zijn? – zie ik iets uit de duindoorns voor me langs vliegen; iets grijs met rood dat ik automatisch af doe als kneu. Maar dan gaan de onbewuste radertjes toch draaien en maken verbinding met mijn bewustzijn: dat was geen kneu, te klein, te rank. Als ik mijn kijker op de eerste vogel richt die ik zie op de plek waar ‘de kneu’ verdween, zie ik een braamsluiper; grijs, ja, rood, nee. Heb ik me dan zo vergist? denk ik heel even als ineens achter de braamsluiper een mannetje baardgrasmus uit de duindoorns omhoog komt.

Dan schiet mijn adrenaline spiegel sky high en in de spanning van het moment laat ik de walkie-talkie vallen die ik nodig heb om Holmer, die binnen zit te ontbijten, te alarmeren. Krrk krraak. “Holmer een baardgrasmus!”, roep ik terwijl ik de knop half ingedrukt hou. Er volgt een lauw “Oh, leuk.”, dat ik zo snel niet kan plaatsen en ik besluit eerst maar eens een foto te maken. Maar voor dat lukt vliegt de vogel al door en verdwijnt ergens in het struweel nabij het oostelijke deel van de bebouwing. Weg. Ik peil nog maar eens bij Holmer of hij me wel goed heeft gehoord: “Ja hoor. Een grasmus toch?” Blijkbaar was de boodschap half geschoren en was de baard weggevallen. Daarna beginnen de lange minuten van zoeken en speuren, en oplopende zenuwen, want gedeelde vreugd is dubbele vreugd en nog maar één van ons heeft de vogel gezien.

Het is uiteindelijk Holmer die, nu voldoende gealarmeerd, de vogel terugvindt, en wel in de bloeiende appelboom aan de zuidkant van de bebouwing. Wat volgt valt dan eigenlijk met geen pen, laat staan een toetsenbord te beschrijven. We zien in een fris groene appelboom met roze witte bloesem een prachtig mooi mannetje baardgrasmus foerageren, sluipend over takken, alle bloesems af, die met uiterste concentratie minutieus onderzocht worden om te zien wat er aan insecten in schuil gaat. De vogel is zo tam dat ze me soms tot twee meter benaderd en ik moet dan letterlijk mijn camera op macrostand zetten.

Daarna probeer ik het trektellen weer op te pakken, en dat levert na een visarend, die zich op het strand te goed doet aan een vis, ook nog een man ortolaan op, die na kort voor me te zitten vervolgens ook ergens bij de bebouwing lijkt in te vallen. Tijdens de zoektocht naar de ortolaan kom ik weer langs de appelboom en hoor ineens de baardgrasmus zingen en snel besluit ik nog meer opnames te maken.

Want vogelaars als we zijn, beseffen we terdege dat de determinatie nog niet rond is want welke van de drie baardgrasmussen is het: een Balkan, een Westelijke, of een Moltoni’s. Na uiteindelijk genoeg foto’s, filmpjes en geluidsopnamen te hebben geanalyseerd, zijn we er wel uit wat ons betreft, het is een Balkanbaardgrasmus (Sylvia cantillans).

Ontleden, of niet?

Maar doet het ertoe, voor de beleving? Zelfs als we niet tot een soort waren gekomen, het genieten was er niet minder van geworden. Sterker nog: ik denk wel eens dat specificatie soms zijn doel voorbijschiet, dat door de focus op detail je niet meer het geheel ziet, in al zijn schoonheid, want die zit hem in dit geval niet in het wit van de staartpennen maar in een mix van leigrijs en baksteenrood, appelgroen en bloesem-roze.

Het is zoals een ander Sylvia ooit schreef:

~

~

Admonition – Sylvia Plath