De grootoorvleermuis in winterrust in onze opslagloods

Speurende ogen, bij een boswachter is dat een tweede natuur. Tijdens het ophalen van materialen uit een van onze opslagloodsen viel het oog van een van onze collega’s op een vlekje in een donker hoekje hoog aan de muur. Bij nadere inspectie bleek er een vleermuis te hangen, diep in rust.
Even snel een foto gemaakt, de benodigde spullen bij elkaar gepakt en zo snel mogelijk wegwezen om het dier niet te verstoren.

Speciale vondst

Een speciale vondst wordt altijd gedeeld in de team app. We willen natuurlijk allemaal graag meegenieten van elkaars belevenissen en waarnemingen in het werk. In eerste instantie gingen we er vanuit dat het om een laatvlieger of een gewone of een ruige dwergvleermuis zou gaan. Deze soorten komen op Texel vrij algemeen voor.

Raadselachtig flapje

Nieuwsgierig als ik ben wilde ik toch graag precies weten welke vleermuis we te gast hadden. Samen met een collega vergeleken we via de website van de Zoogdiervereniging de kenmerken van verschillende vleermuizen. Wat betreft de oren die we op de foto zagen, leken we met onze eerste aanname in de goede  richting te zitten. Maar de vacht was wel wat pluizig en ook zo rossig van kleur. En wat was toch dat raadselachtig flapje, in de buurt van de ’arm’ van de vleermuis? We konden het niet thuisbrengen. Het bleek nog helemaal niet zo makkelijk om het dier op soort te brengen.

Vleermuisspecialist

Bij wie kon ik beter te rade gaan dan bij mijn oud-collega van Ecomare, Pierre Bonnet. Hij is dé vleermuiskenner van Texel en al vele jaren actief voor de Vleermuiswerkgroep. Ook hij dacht in eerste instantie aan een laatvlieger of een dwergvleermuis. Als bioloog is hij bij uitstek een onderzoeker. Pierre zoomde op de computer nog eens flink in en kwam tot een bijzondere ontdekking. Wat we hadden gevonden bleek een grootoorvleermuis te zijn.

Dit was wel een hele bijzondere waarneming. In Nederland is het een vrij zeldzame vleermuis maar op Texel helemaal. Twintig jaar geleden werd er een vleermuis in het trappenhuis van het Maartenhuis aangetroffen. Bij nadere inspectie door Pierre bleek het een grootoorvleermuis te zijn. Dat is de enige keer eerder dat deze soort op Texel is gemeld.

Grote flaporen

Kenmerkend voor de grootoorvleermuis is dat hij  in winterrust zijn oren onder de ingeklapte vleugels vouwt. Wat wij hadden aangezien voor de oren, bleken alleen maar de oorklepjes te zijn. En dat raadselachtige flapje, dat was slechts een klein stukje van zijn onder de ‘arm’ weggestopte echte oor.

Deze vleermuis weegt maar tussen de 5 en 11 gram, is ongeveer zo groot als een duim en heeft oren van wel 3 tot 4 cm lang. Dat is meer dan de helft van zijn lichaamslengte. Stel je voor dat onze oren een armlengte boven ons hoofd uitsteken!

Spaarstand in wintertijd

In de winter zijn er nauwelijks insecten en vlinders. Door in winterrust te gaan, kunnen vleermuizen een lange periode zonder eten. Rond oktober/november zoeken ze een rustig, donker, vochtig en koel plekje. Dat kan op een zolder zijn of in een spouwmuur, een kelder, een bunker, een holle boom of in een houtstapel. Als ze in de tussentijd niet verstoord worden vliegen ze pas in maart/april weer uit. Tegen die tijd is er voldoende voedsel te vinden.

Echte bosliefhebbers

Een grootoorvleermuis wordt beschouwd als een echte bossoort. Ze zoeken hun voedsel in de buurt van loof- en dennenbos en ook wel in weidegebied met bomen en struiken. Verder staan ze bekend als standvleermuis. Dat betekent dat ze over het algemeen vlakbij hun zomerverblijfplaats overwinteren. Als Staatsbosbeheer voelen we ons zeer vereerd dat deze grootoorvleermuis onze opslagplaats als overwinterplaats heeft verkozen. We wachten in spanning af of er in de toekomst meer zullen volgen!

Meer lezen over vleermuizen? Op de website van de Zoogdiervereniging kun je een schat aan informatie vinden.