Op maandag 21 mei was het eindelijk zover. Mijn eerste werkdag als junior boswachter op de Noord Veluwe. Samen met boswachter Lennard Jasper ging ik om kwart over acht op pad. Het noodweer van de avond ervoor was nog goed te zien in het bos, overal grote plassen en wegen en paden die overspoeld waren geweest. Het was prachtig weer vandaag dus het begon goed.

In Vierhouten gaat er een nieuw wildkansel gebouwd worden en Lennard wilde me laten zien waar dat precies is en hoe de mensen tijdens de excursie naar het wildkansel gaan lopen. Niet over de gewone paden, maar een mooie spannende route door het dichte bos. Dat paadje bestaat nog niet, dus we struinden kruip door, sluip door dwars door de dichte bosjes. Er werd hier flink gewroet door de zwijnen, dat zag ik al. Leuk! Het werd steeds slecht begaanbaar en we moesten ons een weg banen langs, over en onder omgevallen bomen door. De dennentakjes zwiepten vrolijk in mijn gezicht. Er lagen ook best wel veel zwijnenkeutels en er waren diepe wroetgaten en rustplekken. Ineens hoorden we wat….sttt.

Ja hoor, vlak voor ons ging er een zeug met een stel biggetjes vandoor. Ik was zo bezig met het ontwijken van takken en zorgen dat ik mijn benen niet brak in al die kuilen, dat ik ze helaas niet zag. Er begon me wel een onaangenaam gevoel te bekruipen. Hier stonden we, midden tussen de dichte bosschages en overduidelijk ook midden in een rustplek voor het wild.

Lennard zei ineens dat we misschien wel een beetje uit moesten kijken omdat de zeugen net biggen hebben en dan agressief kunnen reageren. Nou, lekker is dat, dacht ik. Ik ging dus nog beter opletten of ik niet op een biggetje ging staan! Om ons heen was er af en toe geritsel en gekraak te horen en ik kreeg een geweldig idee voor een wilde ‘schrik je rot’-excursie. Op een gegeven moment stopte Lennard abrupt en ik ging meteen achter hem staan. ‘Hoor je dat?’ fluisterde hij. Ik spitste mijn oren en ogen en scheet haast in mijn broek……Knor en grom WHAAAAA. Lennard schoot in de lach en toen begreep ik dat hij een woest zwijn nadeed. Zwijn!
Gelukkig waren we in de hoek van het raster aangekomen en konden we over het raster klimmen via een omgevallen boom. Overleeft!

Wat ik toen te zien kreeg was geweldig. Een oud vervallen schuurtje wat uitkijkt over een mooie, wat dieper gelegen, open plek met daarin een waterplas en een naastgelegen wildakker. Op deze plaats komt het nieuwe wildkansel en je kunt je meteen voorstellen hoe mooi dat zal zijn. Het terrein werd eerst omgeven door een wandelpad, wat nu al afgesloten is om rust te creëren voor het wild. Ook wordt hier niet meer gejaagd. De wildakker wordt vruchtbaarder gemaakt zodat de dieren hier graag willen grazen. Momenteel wordt er niet gevoerd, maar de maïston hangt al in de boom en de bak voor de appeltjes staat er al. Als straks alles klaar is zal het wild hier graag naartoe komen en kunnen de deelnemers aan de excursies hun hart op halen.

Lennard wilde via dezelfde weg teruglopen, maar ik ging liever gewoon dood, dus zijn we via het pad over de heide terug gelopen. Dat was ook helemaal niet onaardig want een paar meter voor ons schoot er een damhert weg en ritselde er nog een zandhagedisje over het pad. Schitterend!
En toen was het pas twaalf uur.

Kort toepasselijk filmpje van zwijnen met biggen in het Speulderbos bij Garderen, gezien vanaf het wildkijkscherm aan de Laak.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=b7jBYewm7es&feature=youtu.be]

Boswachter Monique Zondag