Van half september tot begin oktober zijn de edelherten op liefdespad. Ik en 23 gasten mochten mee op safari om de bronst te beleven. Boswachter Lennard Jasper hield een inleidend verhaal over Staatsbosbeheer, de Veluwe, het edelhert en de bronst en iedereen heeft het vol interesse aangehoord. Vervolgens het edelhert wat in het Buitencentrum staat bekeken en de geweien/stangen bestudeert. Super leerzaam natuurlijk en oei, wat weegt zo’n stang nog zwaar. Men vroeg zich af of dat vechten niet zeer doet aan de stangen en de boswachter legde uit wat een bastgewei is en waarom dat geveegd wordt. De nerven waar de bloedvaten hebben gelopen kan je nog goed zien. En waarom het gewei bruin is weten we nu ook. Vervolgens een eenvoudige doch voedzame maaltijd genuttigd, keurig verzorgd door vrijwilligers van het buitencentrum.

Na het eten werden de deelnemers ingedeeld in de landrovers die klaarstonden en het avontuur kon beginnen. Hup, het bos in. Lennard reed voorop en ik had weer eens de mazzel om ook in die auto te zitten, dus kon ik alles als eerste zien (dacht ik). Elke auto heeft een portofoon aan boord en zo kan er tussen de auto’s gecommuniceerd worden. Onderweg vertelde Lennard over de portofoon nog veel meer over het gebied en het wild en er konden ook vragen worden gesteld. Het publiek maakte daar dankbaar gebruik van. Ik luisterde de hele avond al heel goed mee, want dit wil ik volgend jaar ook gaan doen. Behalve goed luisteren tuurde ik ook bedachtzaam om me heen. Het was een heldere, zachte en praktisch windstille avond en de autoramen stonden open. We reden via de recreatieweg van het Zandenbos richting het stillere gedeelte. Je gelooft het niet maar ineens zag ik een hert! Meestal moet iemand anders me erop wijzen, maar nu zag ik hem helemaal uit mezelf en als eerste ook nog eens een keer! Via de porto en van Lennard hoorde ik dat het gewoon een reegeit was, maar dat terzijde. De passagiers van een van de landrovers hadden wel echt een hert gezien, twee zelfs. Nou ja..ik was toch al blij. Een eindje verderop, waar we tussen de stapels vers geveld hout doorreden en bedwelmd werden door de heerlijke geur hiervan, zag ik (weer als eerste) midden op een open plek een flink zwijn staan. Ik werd haast gek van blijdschap! Quasi nonchalant zei ik tegen Lennard “kijk, daar staat een keiler”. Dit keer was het dus echt wel een mannetjeszwijn, JOECHEI.  Mijn eerste keiler in de kijkert. Hoewel hij een poosje bleef staan, konden de mensen in de achterste auto hem niet zien omdat ze net om de bocht stonden. Jammer voor ze. Ik was stiekem wel blij dat ik in een auto zat en die zware jongen niet in mijn eentje op een schemerig bospad tegenkwam. Lennard hield de windrichting in de gaten en bepaalde op basis daarvan zijn route naar de hei. Hij twijfelde wel even en toen hij op zijn gevoel een pad inreed, bleek zijn gevoel goed te kloppen. Aan het eind van het pad stond daar ineens een groot hert met een hinde aan zijn zijde. De auto’s stopten en via de porto kreeg iedereen opdracht de deuren zachtjes open te doen. (niet dichtsmijten, anders schrikken ze). Iedereen sloop stilletjes de auto uit en ademloos stonden we met z’n allen door de meegebrachte verrekijkers te turen. Er waren twee fotografen meegereisd om sfeerbeelden te maken en ik zag het kwijl haast uit hun mond lopen, zoveel sfeer! Groot en klein, iedereen was zwaar onder de indruk. Ik stond alleen maar met open mond te kijken naar die twee prachtige dieren, wat een feest. Ze bleven maar staan, een prachtig gezicht. Om dit echtpaar niet te verstoren zijn we na een kwartiertje een eindje terug gereden en hebben een ander pad genomen. Vervolgens een stuk over de Tongerenseweg gereden. Voorbij het gedenkteken werden de auto’s geparkeerd. Over de portofoon was al gevraagd of de enkeling die lekker naar parfum of aftershave geurde, dit een beetje wilde afvegen. Niets aan het toeval overlaten! Te voet richting de heide. Iedereen hield zich goed stil en in de verte hoorden we het eerste voorzichtige geburl. Wat is dat toch geweldig. In stilte in de natuur terwijl je weet dat de verliefde herten om je heen zijn. Een soort sensatie maakte zich van mij meester, ik kon hier wel uren blijven. Het burlen was nog spaarzaam en ver weg, maar onmiskenbaar….Ik kan niet beloven dat ik het als eerste hoorde, maar dát ik het hoorde was voor mij genoeg. En dan was daar ook nog de roep van een bosuil. Na een tijdje daar gestaan te hebben zijn we een stukje verder langs de bosrand gelopen en hadden toen een prachtig zicht over de hei. De nacht rukte op en zo ook de mist. Laag kroop de mist naar ons toe en de sterren werden zichtbaar. Het burlen werd luider en meer. Ik werd gek van vreugde, en kon maar moeilijk een gilletje bedwingen. Tussendoor was er ook het geblaf van een ree te horen, wat een aparte gewaarwording. Er hing een mystieke sfeer en de mensen bleven vol verwondering staan kijken en luisteren. Het was inmiddels behoorlijk donker geworden maar omdat je ogen aan de duisternis gewend raken liepen we nog een klein stukje verder waar het zicht op de hei en de mist nog mooier was. Een paar vliegdennen die er bovenuit staken maakten het plaatje compleet. Hier hoorden we de herten nog beter en vermoedelijk kwam het geluid een meter of 60 van ons vandaan. Met moeite afscheid genomen van deze extase en teruggelopen over de Tongerenseweg, waar iedereen weer een beetje mocht praten en dat deden ze graag. Bij de auto werd de mensen gevraagd wat ze er van gevonden hadden en iedereen was laaiend enthousiast. Ze hadden genoten en raakten niet uitgepraat. Via de porto’s werden er weer veel vragen gesteld.

Terug bij het buitencentrum stonden er twee vuurbakken met  een lekker knappend vuurtje op ons te wachten. Picknickbanken eromheen en de kinderen konden nog een broodje bakken. Maar ja, wat gebeurde er toen? Het publiek was nog zo vol van deze avond dat de meeste volwassenen ook wel een broodje wilde bakken en zo zaten we lekker kletsend, nagenietend en voldaan rond het vuur. Een borreltje erbij en iedereen bleef lekker buiten en lang nazitten. Een rondje langs de deelnemers leverde veel superlatieven op: Geweldig, mystiek, fascinerend, groots, vakkundig, fantastisch, wonderschoon, bijzonder, grandioos etc. etc. Behalve de boswachters werden ook de vrijwilligers die het eten, drinken en de rest van de verzorging hadden geregeld overladen met lof. Een topavond dus! Veel gezien, veel gehoord en veel gezellig. Ik ga vaker mee…dit werkt verslavend.

Er zijn tot en met 3 oktober nog excursies te boeken, bel met het Buitencentrum Veluwe-Noord tel. 0341-252996 of kijk op de website van Staatsbosbeheer.

Boswachter Monique Zondag