Nooit gedacht dat ik nog eens bovenop het ecoduct ‘Hoog Buurlo’ zou staan, in plaats van eronder door te rijden via de A1. Normaal gesproken kan dat ook helemaal niet, want het is rustgebied, maar vandaag ben ik een dagje mee met boswachter Harry Hees.

Harry gaat inventariseren, dus vogels tellen, sporen herleiden, vlinders spotten, om in kaart te brengen hoeveel dieren er gebruik maken van het ecoduct. En of dat in de loop van de tijd verandert. Ik kijk mijn ogen uit. Wat is het hier mooi! En wat staan er ontelbaar veel sporen in het zand. Ongelooflijk hoeveel dieren deze oversteek blijkbaar maken.

Dit ecoduct is pas eind 2011 gerealiseerd. Je kunt een ecoduct zien als een natuurbrug die verschillende leefgebieden met elkaar verbindt, in dit geval de noord- en zuid-Veluwe, de Kroondomeinen Het Loo met de gebieden van Staatsbosbeheer. Door aanleg van spoorlijnen, snelwegen etcetera zijn de leefgebieden in de loop van de jaren van elkaar afgescheiden en verkleind, wat pittige gevolgen kan hebben zoals lokaal uitsterven van diersoorten. Tegenwoordig wordt bij aanleg van snelwegen het ‘recht van overpad’ van het dier meegenomen in het ontwerp, maar dat was ten tijde van de aanleg van de A1, in 1972, nog niet het geval. Daardoor liep deze als een soort ‘Berlijnse muur’ door het bosgebied.

We lopen het gebied in. Mijn oog valt meteen op een grote plas temidden van het zanderige ruige terrein aan de bosrand. Die is speciaal aangelegd om dieren richting het ecoduct te trekken, vertelt Harry. Dieren, van hert tot tor, ‘ruiken’ het water en daar willen ze graag naartoe om te drinken. Ook trekt het optrekkend vocht heel veel vlinders naar deze plek. We zien een Dagpauwoog, een Kleine Vos en het prachtige Boomblauwtje. Harry wringt zicht in alle hoeken en bochten voor close-up foto’s en legt alle dieren vast in een speciaal monitoringsapparaat, wat heel toepasselijk een ‘mobiele boswachter’ heet. Bijzondere waarnemingen geeft hij vaak met een foto door op www.waarneming.nl. Bovenop het ecoduct, boven de snelweg dus, ziet het werkelijk zwart van alle pootafdrukken. Het lijkt wel de toegangsweg naar het Noordzeestrand op een Hollandse tropische dag. De boswachter berekent snel dat het 30 sporen per m2 zijn, bij een lengte van 200 meter en breedte van 25 meter, maakt dat er vandaag 150.000 sporen staan! Na enige oefening herken ik ook edelherten-, reeën-, zwijnen-, dassen- en vossensporen. Als een soort rails liggen er allemaal oude stobben tegen elkaar vanaf de plas naar de overkant van het ecoduct. Dit biedt een beschermende overtocht voor torren en hagedisjes bijvoorbeeld. Vogels herkent Harry op gehoor aan hun territoriumzang. Dus we zien de geelgors helaas niet, maar horen hem duidelijk wel. Die wordt dus ook genoteerd in de ‘mobiele boswachter’.

Voor mij is vandaag duidelijk geworden dat het ecoduct aan een enorme behoefte tegemoet komt. Ik had niet gedacht dat er zó veel dieren gebruik van maken. En dat, terwijl het volgens de boswachter nu in het voorjaar op het ecoduct veel rustiger is dan in de bronsttijd in de herfst….

Kirsten van Gortel-Roest