Bronst, bronst, bronst, het gonsde wekenlang bronst door de gangen van ons Veluwse boskantoor. Ik hoorde de prachtigste verhalen voorbij komen. De één had vijf mannelijke edelherten bij elkaar op een open plek gezien, en bij een ander begonnen de geweidragers een bronstgevecht, pal voor de neus van de hele excursiegroep. En nu kun je denken: “stoere verhalen”; maar ik ken mijn collega’s inmiddels, die zijn nuchter en eerlijk. Dus geen visserslatijn hier.

Inmiddels zijn alle bronstexcursies achter de rug en kunnen we de balans opmaken. Alle gidsen leveren na afloop een verslagje in van hun excursie, zodat we kunnen monitoren hoe het gaat. In vier weken hebben er 37 bronstexcursies bij Staatsbosbeheer op de Veluwe plaatsgevonden, en daarbij hebben 748 (!) mensen kunnen genieten van het geburl van talloze edelherten. Het geburl moest wel wat op gang komen aan het begin van het seizoen. Sommigen hadden het geluk ook edelherten en hindes te kunnen zien, of groepen wilde zwijnen of een bosuil. Met het blote oog als het nog schemerig was, of in het donker met de nachtkijker van de boswachter. Ook is er enkele keren een geweiengevecht gehoord. Ik vind het opvallend dat veel mensen na afloop benoemden dat ze ook op zichzelf al onder de indruk waren van het lopen in het stille bos in de duisternis, waarin ieder krakend takje opvalt en je de sterrenhemel zo mooi ziet.

Eén van de gidsen, Jeroen den Hartog (beeldredacteur bij Staatsbosbeheer en daarnaast vrijwillig natuurgids) leverde een verslag van zijn excursie in dat wegleest als een spannend verhaal. Ik kan het dan ook niet nalaten om dat met jullie te delen:

‘Het begon al goed tijdens het voorbereiden. Een rotte zwijnen op de weide. Vervolgens gingen we de mensen ophalen bij de slagboom.

Op het moment dat we allemaal in het Natuurtheater zitten, en ik begin met mezelf voor te stellen, loopt de groep zwijnen weer de weide op. De verwondering was geweldig en we moesten nog beginnen 🙂 mooier kan haast niet.

Vanwege de zwijnen stelde Hans voor om niet de film te draaien en het rolluik naar beneden te doen, maar gewoon te vertellen over de bronst terwijl men zicht hield op de zwijnen. Vervolgens de huifkar in met z’n allen. De sfeer zat er al goed in. De verwondering werd nog groter op het moment dat we de hei op liepen. Iedereen pakte spontaan zijn of haar camera. We liepen een stuk de hei op en opeens stond ze daar… links, midden op het pad; Een prachtige hinde. De hele groep stond vol verwondering te kijken. De struiken bewogen… rechts achterin… en daar was hij, een mega zware en grote geweidrager met pikzwarte bronstmanen. GEWELDIG het kippenvel stond op m’n armen de rest van de groep voelde het net zo. Wow, geweldig, prachtig, klonk het aan alle kanten. Al flemend bewoog het hert zich naar de hinde. Even leek het erop dat hij haar zou beslaan (dekken), maar dat gebeurde helaas niet.

We liepen verder om te luisteren. Heel ver weg klonk het geburl. We liepen een stukje terug het pad op richting de bosrand. Eenmaal uit de wind hoorden we ze volop. De avond was compleet…

Met een mooie verlichte huifkar terug naar het Natuurtheater en iedereen heeft een geweldige ervaring gehad.’

Twee weken terug heb je via onze blog al kunnen meegenieten van een bronstexcursie door de ogen van een 10-jarig kind. Ik kan me voorstellen dat je na bovenstaande denkt: ‘dat wil ik ook meemaken!’ Nog even wachten, pas in september volgend jaar is het weer zover. Vanaf augustus 2016 zullen de bronstexcursies weer te boeken zijn via www.staatsbosbeheer.nl/bronst. Tot die tijd zal je het met deze mooie verhalen moeten doen…

Kirsten van Gortel-Roest