Met het ouder worden van bossen en parken in Nederland, komt er steeds meer ruimte voor de bosuil. Foto Mark Kras

Ik lig in bed en luister naar het prachtige geluid van een mannelijke bosuil. Terwijl het buiten nog donker is en mijn wekker nog niet is afgegaan, geniet ik van dit mysterieuze geluid. De wekker zet ik uit, die is niet meer nodig om wakker te worden.

Met een blij gevoel stap ik uit bed en begin ik aan de dag. Vanaf zolder kijk ik naar buiten. Aan de donkere ramen om mij heen te zien, is de dag bij de meeste buurtgenoten, nog niet begonnen.

Ons huis is omgeven door stadsparken en een landgoed. Een mooi leefgebied voor bosuilen. Ze laten zich dan ook regelmatig horen. Niet alleen het mannetje, maar ook het schelle gekrijs van het vrouwtje hoor ik regelmatig. Laat op de avond, ‘s nachts of ‘s ochtends vroeg. Door de aanwezigheid van (oude) bomen in de omgeving, zijn er voldoende broed en roestplaatsen. Door de prooikeuze, kan de bosuil in vele landschappen uit de voeten. Ze hebben een gevarieerd menu, voornamelijk bestaande uit kleine zoogdieren en vogels, tot het formaat van een jong konijn of duif. Daarnaast eten ze kikkers, padden, kevers en regenwormen (voor de jongen).

Ik stap op de fiets, om vanuit Rijswijk naar mijn werk in Den Haag te gaan. De bosuil laat zich niet meer horen als ik door de straat fiets. De wijk is nog rustig, stil en donker. Op de doorgaande weg rijdt wat meer verkeer. Verschillende mensen laten de hond uit, een enkele fietser is ook onderweg en auto’s rijden mij voorbij. Aangekomen bij Den Haag Hollands Spoor, zie ik een trein gaan. Een rij verlichtte raampjes glijdt over het spoorwegviaduct terwijl ik het vertrouwde, ritmische geluid van een rijdende trein hoor. Rondom het station is er steeds meer beweging en zijn er steeds meer geluiden. Taxichauffeurs staan klaar om hun klanten te ontvangen, forensen en scholieren lopen en fietsen richting het station; ook hun dag is begonnen.

Fietsend over de Grote Marktstraat zie ik medewerkers van de gemeente reiniging hard werken, om de stad een mooi en fris begin van de dag te geven. Er loopt een zwerver op blote voeten op het trottoir, vrachtwagens staan met knipperende lichtjes en de laadklep open midden in de straat, winkels worden bevoorraad en winkelruiten schoongepoetst. De stad ontwaakt en wordt hierbij sprookjesachtig verlicht door de kerstverlichting die bij een aantal winkels al aan de gevel hangt.

Aangekomen bij het Spui, herken ik het geluid van een tram die met vaart de bocht om komt. Dit scherpe, piepende geluid zullen veel Hagenaars en Hagenezen herkennen. Het is karakteristiek voor deze stad. Bij het stadhuis, neemt het volume van de geluiden verder toe. Een man zit op een machine, die mij doet denken aan een Zamboni; een ijsdweilmachine, maar dan voor de stoep. Hij is secuur bezig, de tegels rondom het stadhuis en de bibliotheek te reinigen en ziet en hoort mij niet.

Het laatste stukje van mijn route, rij ik tussen het Malieveld en de Koekamp. Fietsend in het zachte oranje licht, word ik voor de tweede keer die dag, blij verrast door een prachtig natuurlijk geluid. Vanaf de Koekamp klinkt het burlen van een edelhert. In september en oktober is het paartijd (de bronst) en laten de mannetjes hun lokroep horen. Zij gaan op zoek naar de liefde en proberen met het burlen de vrouwen te imponeren. Even waan ik mijzelf op de Veluwe in plaats van in de stad. Eén vrouw heeft dit edelhert in ieder geval geïmponeerd.

Aangekomen bij de werkschuur, start ik vol energie mijn werkdag. Wat een mooie ervaring, rustig wakker worden en de dag te beginnen met de geluiden van mensen èn dieren in de stad. Door de duisternis om mij heen, leek ik de verschillende geluiden vanmorgen, nog beter te kunnen horen. Of kwam het door de bosuil, vanmorgen vroeg, dat ik beter ging luisteren…