Een schaduw schuift over de toppen van de bomen. Het bos houdt even de adem in. Stil. En dan: niets. Geen geluid, geen geritsel, geen fladderend vertrek. Alsof hij er nooit was. Maar hij was er wel en hoe. Ze is de grootste uil van Europa en haar roep klinkt als een echo uit een andere tijd: de Oehoe. Groot, krachtig, haast mystiek. En toch is hij voor veel mensen onzichtbaar. In het Drents-Friese Wold, en op een paar andere plekken in Nederland, is deze indrukwekkende roofvogel weer te vinden. Niet massaal, maar net genoeg om voorzichtig hoopvol te zijn. Ik mocht mee met het ringen van drie jonge Oehoes. Een bijzonder moment, maar ook een aanleiding om in dit blog wat dieper in te gaan op wie deze vogel eigenlijk is, waarom ringen belangrijk is en hoe we samen kunnen bijdragen aan zijn bescherming.