Om Brabant in recreatief perspectief beter op de kaart te zetten, werd ik de afgelopen week benaderd om aan deze campagne (Visit Brabant) mee te werken. Het was de bedoeling om een BN’er te koppelen aan een local (mijn persoontje dus). Of ik zin had met wielrenster Marianne Vos een stuk door de Biesbosch te varen en haar over de ontwikkelingen in het gebied bij te praten. Ik vind fietsen ook leuk, dus waarom niet.

Trainingsrondjes
Meewerken aan zo’n promofilmpje is en blijft een leuke bezigheid. Je moet je echter wel realiseren dat scenes een paar keer dienen te worden uitgevoerd. Los van de introductiescene ging het volgens mij heel ontspannen. Leuk om zo eens met Marianne Vos te praten, terwijl je haar eigenlijk alleen kent van de televisiebeelden. Ik heb haar uiteraard bijgepraat over de zeearenden, de griendwerkers en al de recente ontwikkelingen in het gebied. Natuurlijk hebben we ook gekletst over de wielrennerij; over de trainingsrondjes, het gedoe bij de finish als je daar uitgewoond aankomt en gelijk door een journalist een microfoon onder je snuffert krijgt gestopt en over de ballondijen van legendarische sprinters zoals Mario Chipolini of Guido Bontempi. Kerels die qua fietsen bergen verzetten maar die enorme krachtsinspanning is niet aan die lijven af te lezen. Sommige wielrenners zijn ronduit iele mannetjes. Marianne Vos is ook zeker geen zwaargewicht maar ik vraag me dan altijd af, waar komt die enorme kracht, bij zo’n duursport toch een eerste vereiste, dan vandaan? We varen door de Sloot beneden Petrus en onderwijl wijs ik Marianne op bevervraat en een broedhol van een ijsvogel. Na een rondje om de Rietplaat zetten we weer koers naar ons beginpunt, het Biesbosch MuseumEiland.

Biesbosch MuseumEiland

Het gebouw is fonkelnieuw en nu sinds een week open. Kort na de opening loop ik Marco Vermeulen, de architect van het gebouw, tegen het lijf. Is het geworden, zoals hij het heeft bedacht? “Ja, zeker” zegt Vermeulen. “Voorheen werd zoiets op papier getekend, maar dat doen we niet meer. We werken tegenwoordig met 3D modellen en ik moet zeggen, het klopt allemaal precies en dit gebouw komt dan ook helemaal overeen met de ideeën.” Toch zijn er hier en daar gemengde reacties. Mensen die bepaalde onderdelen uit de vroegere collectie missen, daarentegen zijn er ook mensen die laaiend enthousiast reageren. Het tot ‘leven’ gekomen schilderij over de Sint Elisabethsvloed vind ik weergaloos. Door computeranimaties komt het allemaal een stuk beter tot zijn recht, net als de zitbanken in de vorm van groene dijken.