Hennie Kelner woont in het kleine witte huisje naast de Amaliahoeve, in het hart van de Brabantse Biesbosch. Zij is 73 jaar en woont daar zonder de voor ons zo vanzelfsprekende gemakken zoals elektriciteit en water. Op een grauwe dag ga ik bij haar op de koffie.

Geen buren

Kelner heeft de sleutels van het karakteristieke huisje al bijna twintig jaar in haar bezit, maar maakte daar in het begin weinig gebruik van. “Er zaten mensen uit Amsterdam in en geleidelijk leerde ik die beter kennen. Op een gegeven ogenblik stelde ik voor in mijn eigen kajuitbootje te slapen, als zij in het huisje waren, maar daar wilden ze niets van weten. Ik kon daar ook aanschuiven om mee te eten. Op een gegeven ogenblik kwamen die mensen er nog maar zo weinig, dat ik de sleutels kreeg.” Kelner woont er thans permanent, maar heeft zich inmiddels wel in laten schrijven bij de gemeente Drimmelen. “Tja, een mens wordt nu eenmaal ouder en niemand kan in de toekomst kijken en bovendien heb ik dan ook een vast adres.” Kelner heeft geen buren maar voelt zij zich nooit eenzaam? Haar woning is immers uitsluitend over water bereikbaar. “Eenzaamheid bestaat niet, zo’n gevoel maken of kweken mensen zelf. Ik heb trouwens regelmatig aanloop, moet je hier maar eens zien.” Kelner loopt naar haar kast en pakt een grote enveloppe met tientallen kaartjes, brieven en ansichtkaarten. “Dit zijn allemaal reacties van mensen, die hier ooit over de vloer zijn geweest.” Zij woont dan wel geïsoleerd, maar je kunt haar niet bestempelen als mensenschuw. Integendeel, ze praat honderduit, zeker als het over het gemis van buren gaat.

Filter

“Ik ben veel buiten en dan kijk ik om mij heen en dan zie ik bijvoorbeeld een buizerd op een prooi. Een stukje verder loopt een stel reeën. Van de week liep er trouwens nog een ree op een paar meter van mijn raam, het dier graasde op zijn gemak in mijn tuin. In de hoogspanningsmast zit regelmatig een slechtvalk op zijn vaste stek. Dát zijn mijn buren en betere kun je volgens mij niet hebben.” Na al dat gepraat is het tijd voor de koffie. Aangezien er in het huisje geen stromend water is, gaat dat op een aparte manier. “Ik spaar water op dat via mijn dakgoot en een pijp in een grote, betonnen bak sijpelt. Daarop is een filter gemetseld met onderin een laag grind, waardoor het water wordt gefilterd.” Vervolgens demonstreert Kelner haar manier van koffie zetten. Het water kookt zij op butagas en giet dat op losse koffie in een pannetje. In haar woonkamer drinken we de koffie. Door de vele snuisterijen zoals beeldjes van ijsvogels, olielampen, ansichten, kaarsen en een hout- en een oliekachel zitten we in een museumachtig decor. Tekeningen van een man met baard en een vrouw die soep of zoiets uit een kom drinkt trekken mijn aandacht. “Die heb ik zelf gemaakt. Ik heb in mijn leven heel wat getekend.” De tekeningen zijn natuurgetrouw met mooie, stemmige donkere tinten. Ik werk al heel wat jaar in de Biesbosch en kom Kelner regelmatig tegen, maar dit was voor mij een onbekend gegeven. Dan ga ik er weer vandoor. Op mijn terugtocht, nog even langs het nest van de zeearenden. Als ik daar aankom, blijkt het gigantische nest leeg. Jammer. Een volgende keer beter.