Dat moet vreselijk zijn voor een kunstenaar: nog voordat hij het kunstwerk heeft geïnstalleerd is het al besproken, geïnterpreteerd en de hemel ingeprezen.

Op 16 februari stond er een juichende aankondiging die tegelijk recensie op voorhand was, in de NRC. Hij ging over het werk Blues before sunrise van Steve McQueen, dat pas sinds gisteren te zien is. Het kunstwerk bestaat eruit dat tussen 7 en 25 maart alle 275 straatlantaarns in het Amsterdamse Vondelpark blauw in plaats van wit licht geven.

De recensent van de NRC verloor zich op voorhand in een bespiegeling over l‘heure bleue, het blauwe uur. Daarmee, zegt zij, geven de Fransen het schemeruur aan, wanneer ‘alles baadt in de blauwe gloed van de schemering.’ Dat kan zijn. Ik hoor Fransen er nooit over praten. En als ze er al over schreven, in de jaren twintig van de vorige eeuw, bedoelde ze specifiek het tijdstip van het romantische avondlicht wanneer het laatste restje geel of roze licht van de zon zo’n onbenoembaar effect heeft tegen de steeds donkerder blauwe hemel.

Maar dat effect krijg je dus niet van blauw licht.

 Het zal ook niet de bedoeling geweest zijn van McQueen. Zelf zei hij ‘de soul van het kunstwerk komt rechtstreeks uit de blues.’ Niet voor niks noemde hij het naar een  bluesklassieker uit 1934. (Dat lied gaat overigens over iemand die zijn vrouw achterlaat, because you know you done me wrong).

 Nou was het gister echt slecht weer. Het blauwe licht spiegelde in de plassen en ik neuriede:

 I was a stranger in the city

Out of town were the people I knew

I had that feeling of self-pity

What to do? What to do? What to do?

The outlook was decidedly blue

But as I walked through the foggy streets alone

It turned out to be the luckiest day I’ve known