Ik had er weleens wat over gelezen, maar nog nooit in het echt gezien: andijvie in bloei. Op 8 maart kocht ik voor 10 cent per stuk zaailingen van de plant, drie stuks. Eén ging verloren aan de slakkenvraat, de andere twee doen het enorm. Bij een exemplaar groeide er zo’n maand geleden een staak uit de rozet van bladeren (die je normaal dus zou eten als sla of in de stamppot). Doorschieten heet dat, en je hoort altijd dat het de smaak van de plant aantast. Aan de staak zat een knop, en ik vermoedde dat daar iets blauwgroengeligs zou verschijnen, als een miniatuur broccoliroosje. Geen idee hoe ik daarbij kwam, en het bleek ook grote onzin te zijn. Vandaag was er een prachtige blauwe bloem open, net zo blauw als van cichorei. Als ik me iets beter had ingelezen had ik dat kunnen weten. Ze zijn namelijk familie. De geteelde variant van de wilde cichorei (Cichorium intybus var. sativum), die wij meestal bedoelen als we het meer in het algemeen over cichorei hebben, leverde trouwens met zijn penwortel, die gebrand werd, het koffiesurrogaat dat in de oorlog gedronken werd.
In België was ten noorden van Brussel een belangrijk centrum voor de teelt van cichorei. Rond 1830 werd door hoofdtuinier Bresiers van de Plantentuin in Brussel ontdekt dat je de wortels kunt ‘forceren’ of ’trekken’. Je zet ze, dicht tegen elkaar aan, in een kuil van zo’n twintig centimeter. De boel dek je af met lichte grond en eventueel stro. Er groeien hele dichte kropjes uit die wij kennen als Brussels- of witlof.
Andijvie heeft een niet zo populaire groen-bloemverhouding. Vooralsnog is er wenig blauw en vooral veel groen. Ik hou daarvan en gruw altijd een beetje van hortensia of fuchsia waar die verhouding precies omgekeerd is: massa’s bloemen en weinig groen. Het is bijna alsof die planten lawaai maken en alles wegduwen uit hun omgeving.
Straks heb ik andijviezaadjes! (Iemand?). En volgend jaar ga ik voor andijvie tussen de reuze Afrikanen.