Het vlonderpad door het Elsenerveen - Foto: Diana Castrop

Ben niet weemoedig aangelegd en vind de levensfase waarin ik nu verkeer, met 2 volwassen dochters erg leuk, maar toen ik laatst met een collega een weddenschap had over een personage uit Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt verlangde ik naar de voorleestijd terug….

Vlonderpad

Aanleiding was het verwijderen van het vlonderpad in natuurgebied De Borkeld. De vlonder is weg. We hebben hem afgebroken. Het houtwerk verkeerde in slechte staat en de situatie werd gevaarlijk. Bijna alle planken waren al een keer vervangen en de dragers op veel plekken gerepareerd en gestut. Het was een prachtige voorziening, die het mogelijk maakte om met droge voeten een wandeling langs het Elsenerveen, aan de voet van de Friezeberg, te maken. Maar de vlonder is dus weg en komt niet meer terug. De voorziening is namelijk niet meer nodig. Er staat geen water meer, het is er droog!

Droog

Het Elsenerveen is een hoogveenkom die tussen twee zandruggen in ligt. Ooit een kletsnat gebied waar turf gestoken werd. Eén dag mocht je turf steken en de dag erna stond het gat vol water.

Gronden in de omgeving werden ontgonnen, de woeste natuur aan banden gelegd en omgevormd tot vruchtbare grond om gewassen op te verbouwen. Sloten werden gegraven, drainage systemen aangelegd en het overtollige water werd snel afgevoerd. Ook werd de A1 aangelegd en steeds meer drinkwater opgepompt.

Allemaal factoren die zorgden voor het verdrogen van het veen. De kom vol water begon te krimpen en te scheuren en raakte lek. In plaats van watervogels in het natte veengebied zie je berkenbos ontstaan. De natuur verandert en dat gaat hard. Is het nu minder mooi? Dat weet ik niet, maar de snelle verandering is wel zorgwekkend.

Het menselijk ingrijpen in de natuur is iets wat al eeuwen gebeurd, maar wat de laatste 100 jaar flink uit de hand is gelopen. We ondervinden nu allemaal de nadelige gevolgen van onze ‘vooruitgang’. Iedereen is boos, gefrustreerd en wijst naar elkaar. De agressie waarmee dit gepaard gaat beangstigt mij.

Pluk

Pluk sprong op de bres toen de Torteltuin en daarmee de leefomgeving van de dieren dreigde te verdwijnen. Hij plantte een hasselbraam, maar de hasselbraam was een speelbraam. Iedereen die het park in ging snoepte van de hasselbraam en alle tegenstanders van de Torteltuin vergaten de bouwplannen, picknickten, speelden spelletjes in de tuin en de natuur bleef behouden!

Heerlijk overzichtelijk en een fijne afloop. Kon Pluk onze milieuproblemen ook maar zo eenvoudig oplossen. In ieder geval vind ik dat er meer hasselbramen geplant moeten worden!

(Deze column verscheen vorige week in het huis-aan-huis blad De Week van Hellendoorn en Nijverdal. Collega Kees Jan en ik schrijven maandelijks voor deze krant een column over actuele onderwerpen uit de natuur en ons dagelijks werk).