door boswachter Mark Kras

Ik heb hoofdpijn. Niet ernstig. Zelfs niet genoeg om een paracetamol te pakken. Maar desalniettemin; hoofdpijn. Het zijn drukke dagen geweest de afgelopen tijd. Er ligt nog een berg werk terwijl het weekend dichterbij is dan me lief is. Ik zucht, er ligt meer werk dan te doen is voor het weekend begint. En ik moet nog een blogbericht schrijven. Dat is een leuke klus en ik heb al een opzetje liggen.

Eerst maar even lunchen. Ik loop naar buiten en zoek een bankje in het duin. In de zon ga ik zitten. Naast me leg ik een sinaasappel en twee bruine boterhammen. De boterhammen zijn snel weg. Langzaam schil ik de sinaasappel. De wind strijkt langs mijn huid en beweegt de haren op mijn arm. Ik hoor een merel zingen. Een tweede merel antwoord zijn lied. Ik luister. Nu hoor ik ook een vink zijn vinkenslag slaan. Eerst één dieper in de bosschages. Er komt antwoord uit de hoge esdoorn achter me. Niet van een vink maar van een groenling. Trillend glijdt zijn lied drie noten de toonladder af. De sinaasappel is geschild en sap druipt langs mijn vingers op de grond. Ik zie de rode bosmieren langs mijn voeten lopen. Als mijn blik over de bodem dwaalt zie ik hoe ze overal krioelend aan het werk zijn. Ze zullen het sap snel vinden.

Als de sinaasappel op is schuif ik wat op op mijn bankje. Ik ga even liggen en kijk de blauwe lucht in. Vanochtend terwijl ik in de file naar het werk stond kwam het nog met bakken uit de hemel. Nu is de lucht strakblauw. Ik lig in hemdsmouwen naar de lucht te kijken en zie een zwaluw langs vliegen. Een boerenzwaluw zie ik aan zijn wat haastige vlucht. Stil hoop ik dat er een gierzwaluw voorbij komt. De snelste vlieger van het luchtruim. Een vogel die voor zijn lunch zomaar even naar Parijs vliegt als het insecten vangen daar beter is. Maar er komen geen gierzwaluwen voorbij. In de hoogte cirkelt een buizerd. De zon verwarmt mijn gezicht.

Ik hoor een liedje. Ik kijk opzij. Het lied komt uit de top van een kardinaalsmuts. Ik herken de fitis. Niet aan zijn uiterlijk want hij lijkt als twee druppels water op een tjiftjaf. Ik herken hem aan zijn lied en aan het feit dat ie pontificaal bovenin de top van de struik zit te zingen. Ik glimlach. Ik moet aan de slag. Een blog schrijven. Ik heb er zin in. Inspiratie zelfs.

En mijn hoofdpijn. Die is verdwenen. Een kwartiertje natuur daar kan geen paracetamol tegenop.