Niet zo heel lang geleden werd ik aangesproken door een fietser in de duinen tussen Wassenaar en Katwijk. Hij vertelde dat er een gele auto langs het fietspad in het duin stond. Het was iets verder richting Katwijk en ik had de auto snel gevonden. Terwijl ik mijn terreinwagen achter de auto parkeerde, stapte een oudere man moeizaam uit de gele auto. Nog voor ik hem had begroet en me had voorgesteld maakte hij zijn excuses en vertelde dat hij de boete zeker accepteerde, ‘want wat hij deed kon toch echt niet.’

Een bijzonder verhaal

De man vertelde dat zijn vrouw lichte dementie had en dat ze vroeg in de morgen op zoek waren gegaan naar haar fiets. Die was zij daags daarvoor kwijtgeraakt in het duin. Meneer vertelde me dat zijn vrouw een gps-apparaatje bij zich had en dus niet zomaar kwijt kon raken. Voor het eerst in het gesprek werd het even stil. ‘Ik ben niet zo goed ter been, maar mijn vrouw houdt van flink wandelen. Zij heeft geen moeite met zandige stukken dus denk ik dat zij zich goed redt. Die fiets vindt zij vast snel terug.’

Op zoek

Ik besloot om met de auto het pad af te rijden richting de Muur in de hoop mevrouw te vinden. Aan meneer vroeg ik om vooral met de auto te blijven staan.

Ik stapte in de auto en reed het pad af. Geen mevrouw, geen fiets. Wel sporen van fietsbanden naar het zuiden toe. Geleidelijk werd het zand op het voetpad ruller. Iemand was afgestapt om de fiets voort te duwen. Ik reed verder en kwam weer uit op het fietspad, zonder iemand tegen te komen. Dus reed ik terug richting de man en de gele auto. En daar stond nu een damesfiets tegen een paaltje. Die was terecht, alleen waren mevrouw en meneer nu allebei spoorloos. Ik parkeerde de auto om te gaan zoeken, maar terwijl ik uitstapte verscheen het paar. Arm in arm kwamen ze richting de auto’s. Dichterbij gekomen lachte de man: ‘U zult wel denken dat de blinde hier lamme leidt of zoiets.’

Veilig naar huis

Ik stelde me voor aan mevrouw en gaf aan dat de gekozen oplossing om de fiets terug te halen niet zo gelukkig was. Dat er geen boete zou volgen maar dat ik meneer met de auto het duin uit zou begeleiden. Aan meneer gaf ik mijn visitekaartje zodat zij contact met ons op konden nemen als ze hulp nodig hadden. Mevrouw vertrok op de fiets naar Hotel Duinoord voor een kop chocolademelk. Ze had wind mee.

Enkele dagen later ontving ik een enveloppe. Op de ene zijde een handgeschreven bedankje. Op de andere zijde een tekening van Hollands Duin op een prachtige ochtend vanuit een gele auto. Ik was even stil en hoop dat mevrouw en meneer nog vele jaren kunnen genieten van dat uitzicht.