'Het zijn rare tijden'. Woorden die je overal om je heen hoort en maar al te waar zijn. Maar ondanks alles gebeuren er nog steeds mooie dingen om ons heen. Allerlei initiatieven die opeens ontstaan, maar ook de simpele dingen als even met elkaar bellen om zo toch verbonden te zijn. Zo ook met mijn vrijwilligers, een groep mensen waar ik niet zonder kan en nu toch een poosje moet missen. Omdat Staatsbosbeheer alle excursies heeft afgelast om coronavirus verspreiding te voorkomen en we zoveel mogelijk thuis blijven en werken.

Ook deze boswachter werkt vanuit huis, net zo als vele anderen in Nederland. Als boswachter publiek houd ik mij onder andere bezig met de educatie voor kinderen en volwassenen. Het hele jaar door zijn er struintochten door de riviernatuur voor alle leeftijden en vanaf april tot oktober gaan we op pad met kinderen. Voor al deze activiteiten staat een groep enthousiaste en gedreven vrijwilligers klaar.

Zonder deze vrijwilligers zouden al deze activiteiten en nog veel meer niet lukken. Vooral nu alles geannuleerd is, besef ik maar weer eens al te goed wat ze allemaal doen, maar vooral ook hoezeer ik ze mis. Ook dat mag gezegd worden en vooral ook hoe trots ik op ze ben.

Maar laat ik ook niet de groep vrijwilligers vergeten, die meehelpen in het beheer. Een zo`n groep is actief in de eendenkooi in Waardenburg. De eendenkooi ligt er stiller bij dan normaal, geen geluiden van werkzaamheden te horen. We moeten het nog even redden zonder ze.

Allemaal hopen we dat we weer vol met enthousiasme na 1 juni de struintochten, activiteiten en werkzaamheden mogen uitvoeren. Voor nu #ikmisonzevrijwilligers !