Zo zien ze er uit, typische bedelhouding.

Hebben jullie die zielige grijs/bruine meeuwen al gezien en gehoord? Die meeuwen zijn dit jaar uit de eieren gekomen en van voer voorzien door de ouders tot eind juli ongeveer. Vanaf dat moment moeten de jongen op eigen kracht hun eigen voer zien te verzamelen. Niet meer bedelen bij de ouders, maar zelf aan de slag om magen te vullen. Vooral de jongen die als laatste uit de eieren zijn gekomen, moeten hun energie stoppen in eten zoeken. Als ze blijven bedelen, dan gaan ze het niet redden. Ja, natuur kan hard zijn. Elk jaar rond deze tijd is het weer zover. We krijgen veel telefoontjes hierover. Goed bedoeld natuurlijk, maar hieronder lees je over het hoe en wat (niet).

Hartverscheurende geluiden zijn nu te horen

Waar je nu ook komt op Vlieland, ze zijn overal te zien en te horen. Klagelijk piepend achter ouders aan vliegend. Op de grond  zie je ze zielig met de kop gestrekt naar de ouder(s) bedelen om voer. Het heeft geen zin, de ouders voeren niet meer. Vorig jaar zag ik nog een volwassen meeuw een krab neersmijten voor een jong. Het leek alsof de vogel wilde zeggen: “en nu ga je het zelf doen”, vervolgens vloog de volwassen zilvermeeuw weg.

Zielig?

Het is best een zielig gezicht, als de meeuwenouders hun jongen niet meer voeren. Ze verhongeren uiteindelijk en worden weer opgenomen in de natuur. Ze zijn in omvang best al groot, maar wegen haast niets meer. De ouders zijn zeer consequent; ze leveren geen voer meer. Hier is duidelijk sprake van de ‘overleving van de sterksten’, daarmee blijft de soort ook sterk en daar zijn alle beesten mee geholpen. Immers, als 1 meeuwenpaar per jaar 1 jong weet groot te brengen, blijft de soort bestaan en alleen de sterksten overleven. En dat is dus ook natuur, wij grijpen dan ook niet in. ‘Survival of the fittist’ in optima forma.