Het wordt steeds drukker met recreanten in de Rottemeren. Om het met zijn allen een beetje leefbaar te houden en elkaar niet te veel in de weg te zitten tijdens het recreëren en sporten zijn er op verschillend gebied een aantal regels opgesteld.

Steeds als ik een verre reis maak, probeer ik iets wezenlijks mee te nemen. Tijdens mijn reis in Iran, wist ik al gauw wat ik mee terug wilde nemen. De Iraanse mensen hebben mij zeer geraakt met hun diep verankerde vriendelijke aard en een hulpvaardigheid zonder grenzen. Vraag je om hulp, dan krijg je vaak gerust het tienvoudige van wat je vraagt. Dit voornemen om zelf ook nog meer zo in het leven te staan, leverde in Nederland al gauw een mooi moment op.

Afgelopen jaar maakte ik mijn 10-jarig jubileum als boswachter mee én ik bereikte de 40-jarige leeftijd. Een moment om bij stil te staan en terug te blikken. Na hard trainen op de wielrenfiets gunde ik mijzelf dit moment van ‘terugblikken’ op een iconische plek: na 2 uur klimmen met de wielrenfiets -en geheel buiten adem na (werkelijk waar) een eindsprintje- op de top van de Mont Ventoux! Voldaan keek ik tussen de wolken door de diepte in naar de afgelegde weg. Daarmee keek ik ook symbolisch terug op de afgelopen jaren.

Een gastblog van boswachter/BOA Bert de Zeeuw over het kloppende hart van de buitensport in recreatiegebied Rottemeren. Zoveel sporters in een relatief klein gebied vraagt van ons allen een bepaald gedrag.