Steeds als ik een verre reis maak, probeer ik iets wezenlijks mee te nemen. Tijdens mijn reis in Iran, wist ik al gauw wat ik mee terug wilde nemen. De Iraanse mensen hebben mij zeer geraakt met hun diep verankerde vriendelijke aard en een hulpvaardigheid zonder grenzen. Vraag je om hulp, dan krijg je vaak gerust het tienvoudige van wat je vraagt. Dit voornemen om zelf ook nog meer zo in het leven te staan, leverde in Nederland al gauw een mooi moment op.

Deze column heeft in de Toeractief gestaan, een wandel- en fietsmagazine met routes en achtergrondverhalen www.toeractief.nl

Terug in Nederland pakte ik het hardlopen weer op. Halverwege mijn rondje zag ik een man achter een braamstruik met een hondenriem in zijn hand. Hij verontschuldigde zich meteen en zei dat hij zich verstopte voor zijn hond die weigerde bij ‘t baasje te komen. Sinds ik boswachter ben stoor ik me aan honden die niet luisteren. Je moet echt weten: ‘wij boswachters’ maken in dit opzicht gewoon echt heel onveilige en vervelende situaties mee. Maar nog helemaal in Iraanse sferen zei ik in een reflex: “Kan ik u daar misschien mee helpen?” Hij moest lachen. “Nou, dat denk ik niet, ik ben al ruim een kwartier bezig. Hij is in de pubertijd.” “Ach”, zei ik, “we kunnen het toch proberen?”

Ietwat aarzelend en onwennig liepen we samen naar de hond, die opstandig een paar 100 meter verderop in het hoge gras lag. Ik kreeg de hondenriem en een paar hondensnoepjes. De man zocht een bankje. Hij leek helemaal in voor een paar minuten vermaak en hij moest bij voorbaat al lachen. Enthousiast, maar toch wat onzeker, liep ik op de hond af. Ik sprak hem vrolijk toe. “Hallo hond, heb je zin om te spelen?” Eerst liep ik recht op de hond af om vervolgens onverwacht af te buigen en met een paar grote huppelsprongen van de hond weg te lopen. Zo liet ik zien dat ‘spelen’ een serieus voorstel was. De hond blafte eerst geschokt, maar liet zich in ‘no time’ overhalen om met me te spelen en sprong vrolijk achter me aan. Ik zakte uitnodigend door mijn knieën en gaf de hond de eerste snoepjes. Snel deed ik de riem om en gaf de rest van de snoepjes. “Wat een brave hond zeg!” zei ik belonend, terwijl ik vanaf het bankje de verbaasde kreten hoorde van het baasje: “Nee, dat bestaat niet!” Vrolijk renden de aangelijnde hond en ik als een vertrouwd stel op de baas af. “Jawel, het bestaat wel, dat zie je toch?”

Ik legde hem uit dat ik boswachter ben en inmiddels wel wat ervaring heb met het vangen van losgeschoten honden. Ook vertelde ik hem dat ik vroeger zelf honden had en dus een echte hondenvriend ben. Ik legde ook nog uit dat je in plaats van achter je hond aan te rennen, beter de rollen om kunt keren: de hond moet bij jóu willen zijn en achter jóu aan rennen, niet andersom. De man was zichtbaar blij.

En ik ook! Ik realiseerde me hoe leuk het is om mensen te helpen. In plaats van me te storen aan de ongehoorzame hond, had ik het dit keer omgekeerd en ik ben gaan helpen. Dit had op alle fronten goed gewerkt. Bijna huppelend maakte ik mijn hardlooprondje af en nam mij voor om mezelf op z’n minst steeds die vraag te blijven stellen: ga je je aan iets storen of ga je helpen? Ik hoop dat dan steeds vaker als vanzelf het antwoord op die vraag kort en bondig zal zijn, namelijk: “Help!”

N.B.:

Als u uw hond los laat lopen in de natuur, kijk dan eerst of het daar ook echt mag loslopen en houd de hond altijd onder appel en in het zicht! Kijk op de website van Staatsbosbeheer voor hondenlosloop gebieden en de regels!