Het komt nogal eens voorbij, deze kreet op social media. Jonge dieren en jonge mensen doen het goed, vooral met een hoge dosis speelsheid. En eerlijk is eerlijk: het doet mij ook altijd wat. Dat heeft moeder natuur niet zomaar geschapen voor het hoge schattigheidsgehalte. Het heeft een functie. Hierdoor willen volwassen dieren en mensen dat jonge kwetsbare spul gaan koesteren. Onweerstaanbaar. Doen ze dat niet, dan is er iets genetisch niet in orde en zal de natuurlijke selectie onverbiddelijk toeslaan.

Dasjes en vosjes
Ik stond dus afgelopen week op een avond even te posten bij een, ik dacht, dassenburcht. Een zacht windje kwam over de burcht recht op mij af, dus konden de dassen geen lucht van mij krijgen. Dat is namelijk het eerste wat ze doen als ze de burcht uitkomen. Moeder die haar neus in de lucht steekt. Na ongeveer drie kwartier wachten was het raak. Daar kwam het spul tevoorschijn; drie volwassen dasdieren en minstens drie jongen. Dat scharrelt wat op de burcht, gaat wat zitten te krabben en ravotten. Omdat ik bijna altijd mijn camera mee heb was dat ook gisteravond het geval. Ik drukte ook toevallig op het knopje rec. Hebben jullie even geluk. Het was tamelijk fris maar toch waren er al wat muggen actief. Dat is lastig als je wordt aangestaard door een das en je kan die irritante mug niet bij je oor wegmeppen. De ervaring leert mij ook dat ik intussen ook vanuit mijn ooghoeken de rest van de burcht in de gaten moet houden, je weet maar nooit. Zo zag ik links in mijn ooghoek iets bewegen en zwaai de camera die kant op. Een jong vosje was net uit het hol gekomen om de wereld buiten te verkennen. Blijkbaar kunnen in één burcht dassen en vossen samen leven en elkaar gedogen. Vorig jaar was ik getuige van een ontmoeting tussen drie jonge vosjes met drie jonge dassen. Ze toonden op een paar meter afstand wel interesse voor elkaar, maar samen spelen deden ze niet. Het was me alleen nog nooit gelukt ze in één shot te filmen, want vaak spelen dit soort taferelen zich af in het schemer, dus te donker om nog te filmen.

Het boswachtergevoel
Ik stond me suf te genieten. Eén jong vosje zat af en toe naar mij te kijken en wist zijn nieuwsgierigheid niet te bedwingen. Langzaam scharrelde hij in mijn richting tot hij op drie meter afstand lucht van me probeerde op te vangen. Ook zijn broertjes en zusjes durfden steeds meer. Ik verroerde geen vin, was een soort van levend standbeeld. Door al die capriolen moet ik vaak inwendig lachen. Helaas kon ik dat ook niet filmen, omdat het te donker werd. Daar heb ik ongeveer een half uur zo staan kijken. Zo lieeef! Toen ze even iets verderop aan het spelen waren, ben ik via de dassenwissel weggeslopen. Het nagenieten duurt minstens zo lang als het staan wachten en kijken. Dan heb ik het nog niet gehad over al die vogels die om je heen zitten te zingen,  blaffende reebokken en hazen die bijna over je voeten lopen. Dit zijn de momenten dat je je echt boswachter voelt.

boswachter Evert Thomas