Ik vroeg me al wat voor boeiende discussiebijeenkomst er 14 februari zou worden gehouden. Omroep Flevoland geeft duidelijkheid.
Op vrijdag 14 februari start er om half elf bij het bezoekerscentrum Oostvaardersplassen aan de Kitsweg in Lelystad een stille tocht tegen het huidige beleid van de grote grazers in de Oostvaardersplassen. Wanneer ook de voorstanders van dit beleid komen wordt het waarschijnlijk niet echt een stille tocht…..
Interessant.

“Ik wil nog even ingaan op de uitnodiging van de heer Breeveld voor een discussie. In principe wil ik hier die wel aannemen, maar ik vraag mij af hoeveel flexibiliteit er in zijn standpunt zit. Ik neem aan, dat het bij zijn functie-omschrijving hoort, dat hij het standpunt van het bedrijf moet uitdragen en niet zijn eigen persoonlijke mening. Als zijn standpunt in deze materie onwrikbaar is heeft discussie voor mij weinig zin, maar misschien kom ik toch wel eens opdagen om stoom af te blazen.”

En jij denkt dat je met zo’n star standpunt en een beledigende ingang zelf wel een zinnige discussie kunt voeren? . Ga eerst eens wellevendheid leren.

Roelf

Bedankt voor de tip. Ik was zelf ook al op het idee gekomen om deze commissie te benaderen. Het is jammer dat de SBB medewerkers zo onbuigzaam zijn. Het gaat er juist om de rijkdom van de Oostvaardersplassen te behouden of te herstellen. Ziet men niet dat doorgaan op de ingeslagen weg tot aftakeling leidt? Neem nou het nest van de zeearend, doordat alle bomen dood zijn is er al 2x een nest uit de boom gevallen. Vorig jaar konden de jonge vogels niet geringd worden, omdat de dode boom met nest te krakkemikkig was. Ik verwacht, binnenkort exit Zeearend. Ik ben niet tegen de Oostvaardersplassen, maar het beleid moet om, anders is er geen toekomst.

Heel netjes verwoord. Ik ben het in het geheel niet met u eens. Maar het is een verademing om een bericht van een criticaster te zien die niet is gelardeerd met beledigingen.

Beste Nico,

Zoals je terecht opmerkt is het moment van afschot veranderd, niet de aantallen. Het is en blijft een aanname dat dieren die eerder geschoten worden het ook beter hebben (wat is dat dan?). Het is ook maar de vraag of dieren die in de volle bloei en in goede gezondheid geschoten worden iets bespaart blijft door ze af te schieten.

Jouw suggestie om het aantal grote grazers al in het najaar in overeenstemming te brengen met de voedselsituatie in de Oostvaardersplassen betekent nogal wat. Je gaat uit van een aantal niet bekende factoren, en overziet volgens mij niet alle gevolgen van het kunstmatig op een bepaald peil houden van een populatie wilde dieren. Even simpelweg gesteld het volgende: het doel dat volgens jouw reactie hiermee zou moeten worden bereikt is het voorkomen van dierenleed. Wat dit is blijkt wel een zeer persoonlijke opvatting van mensen te zijn. Dieren die volledig natuurlijk gedrag vertonen, worden in de zomerperiode in tijden van overvloed dik (vet). Deze vetvoorraad wordt gedurende tijden van schaarste weer opgebruikt om te overleven. Dit is een niet door ons gestuurd gebeuren. Dat dieren in de winter in tegenstelling tot de zomer niet “vet” zijn, maar “mager” is hier een logisch gevolg van. Hoe vet of mager een dier word is een wisselwerking met zijn omgeving. Dit is iets wat over de gehele aardbol al sinds het ontstaan van de natuur gebeurd. Dat wij als mens hier een andere beleving bij hebben is wat anders.

Het verlies van gewicht, vet, is niet iets dat van de ene op de andere dag plaats vindt. In de winterperiode zullen dieren meer tijd besteden aan het zoeken van voedsel, en andere natuurlijke gedragingen gaan vertonen om de winter door te komen. Ik vraag me af in hoeverre je dit lijden zou kunnen noemen. Daarnaast is er altijd nog de beheerder die voortijdig ingrijpt. Je hebt gelijk als je stelt dat wij een goed zicht hebben op de conditie van de dieren, en zeker dieren die zich buiten het moeras bevinden. Gezien het feit dat zich daar ook de voedselgebieden bevinden, en er rust is, is het voor ons goed mogelijk om de dieren te beoordelen en indien nodig in te grijpen. Inderdaad is het moerasgebied onoverzichtelijk, maar daar houden zich weinig dieren op. Natuurlijk gaan er wel eens dieren het moeras in als de omstandigheden het toelaten. Dit betekent, dat als het ijs dik genoeg is, en er geen rust is dieren zich ook in het moeras kunnen begeven. Als dan de dooi invalt kunnen dieren hier meestal wel uit weg komen. Zij merken zelf dat het ijs niet betrouwbaar is. Incidenteel wil dit wel eens niet lukken. Als een dier dan door het ijs zakt, is het binnen de kortste keren onderkoeld en gestorven. Als wij hier weet van hebben, zullen wij alles op alles zetten om dergelijke dieren óf uit hun lijden te verlossen, of gewoon op de kant te halen waar zij weer verder kunnen. Ook in de winterperiode worden vluchten boven de plassen gemaakt om een indruk te krijgen van het gebruik van het moeras in de winterperiode door dieren. Zoals gezegd, dit gebeurt weinig, enkele 10 tallen dieren.

Jij doet ook de suggestie dat het beter zou zijn om het aantal dieren naar beneden bij te stellen, en het daar dan ook op te houden ter voorkoming van mogelijk dierenleed. Afgezien van het feit dat dit de gehele dynamiek uit het systeem zou halen, iets wat nu juist de kracht van de Oostvaardersplassen is, betekent het nog veel meer. Door het terugbrengen van de aantallen op een peil dat “wenselijk” wordt geacht, daalt het aantal dieren tot ver onder de natuurlijke draagkracht van het gebied (bedenk dat kleigebieden als de Oostvaardersplassen veel voedselrijker zijn als bijvoorbeeld zandgronden). Dit betekent, dat de reproductie bij de vrouwelijke edelherten sterk zal stijgen. Op dit ogenblik ligt de reproductie hier op ongeveer 30%, dit in tegenstelling met bijvoorbeeld de Veluwe waar de reproductie van het kaal wild op ongeveer 70% ligt. Dit zou inhouden, dat ook in de Oostvaardersplassen de reproductie zou toenemen. Hieruit volgt de noodzaak om jaarlijks bijna 50 tot 60% van het totale populatie edelherten af te schieten. Bij een populatie van bijvoorbeeld 1000 dieren is dat tussen de 500 en 600 dieren, alleen al om de populatie niet te laten groeien. Bij een populatie van 2000 dieren en een reproductie van 30% (wat in de Oostvaardersplassen het geval is) is het aantal vrijwel gelijk. Daar komt bij, dat om de groei van de edelherten niet te laten plaatsvinden er voornamelijk in de het kaalwild ingegrepen zou moeten worden. Dit betekent het schieten van hindes en kalveren in groepen herten, met alle bijkomende gevolgen van dien. Hierdoor ontstaat onrust onder de dieren, die daarop zich terug zullen trekken daar waar de rust is, het moeras. Daarmee raken de dieren buiten ons gezichtsveld, en is de kans op de eerder beschreven situaties waarbij dieren in het moeras omkomen alleen maar vele malen groter. Daarnaast is het ook niet wenselijk om hindes te schieten, en het kalf te laten lopen, dus zowel kalf als hinde moeten geschoten worden, een praktisch zeer lastige zaak. En tenslotte, ook in gebieden waar actief beheer is vindt er nog steeds natuurlijke sterfte plaats. Net als bij ons ongeveer 10% van de populatie.

Daarnaast zal door een teruglopende structurele begrazing het gebied drastisch gaan verruigen, vergelijk dit maar met het Stort van de jaren ’80. Hierdoor is er geen zicht meer op de aanwezige dieren, en blijft men alleen maar bezig met het schieten van dieren zonder de gevolgen daarvan goed te zien. Ook de gevolgen voor de diversiteit zijn niet te overzien, zowel binnenkaads als buitenkaads. En ik begrijp dat dit alles dan in dienst zou moeten staan van het verbeteren van het welzijn van de dieren. Dat lijkt me absoluut niet het geval. Het individuele welzijn van dieren is in de Oostvaardersplassen het uitgangspunt. Ieder dier krijgt een kans, en wordt afzonderlijk bekeken. Het hoeft niet in de bloei van zijn leven doodgeschoten te worden omdat het welzijn van de groep voorgaat.

Eerlijk gezegd denk ik dat er snel dingen worden geroepen zonder de gevolgen er van te overzien. Ik heb hier bewust een uitgebreid antwoord gegeven, zodat alles nu eens op een rijtje staat. Als je nog vragen hebt, ben je altijd welkom om er over te praten.

Met vriendelijke groet,

Hans Breeveld

Beste Jan,
Ik ben erg blij met de daling van het aantal grote grazers en ga er van uit dat vooral het afschot een zeer groot effect heeft gehad op deze populatieontwikkeling.

In de winter van 2012 zijn ca. 1580 dieren gestorven, waarvan ca 85 % door afschot. In de langdurige winter 2012/13 zijn ca. 1728 dieren gestorven, waarvan ca. 86 % door afschot (gegevens SBB) .
Het is logisch dat dit hoge aantal slachtoffers gevolgen heeft voor de populatieontwikkeling. Mede omdat veel drachtige dieren zullen zijn gesneuveld.
Dat er tegenwoordig vrij veel dieren worden afgeschoten, komt doordat enkele jaren geleden het beleid is aangepast. Men wacht nu -gelukkig- niet meer met het afschieten tot het dier niet meer in de benen kan komen, maar gaat tot afschot over, wanneer duidelijk is dat het dier de winter niet zal overleven: het vroegreactief beheer.

Hopelijk is de daling van de populatie zo danig dat de resterende dieren deze winter geen of weinig honger behoeven te lijden. Ik vrees echter dat de populatie toch nog te groot zal zijn. M.i. zou het beter zijn de populatie in één keer drastisch omlaag te brengen. Een heel vervelende actie, maar dan zullen er geen dieren meer honger lijden en kan men de komende jaren volstaan met een beperkt afschot.
Bij het huidige beleid zullen de medewerkers van Staatsbosbeheer vrijwel ieder jaar weer minstens 1000 dieren moeten afschieten.Bij een veel kleinere populatie zal het om tientallen tot enkele honderden dieren gaan.
N.D.

Goed opgemerkt. 🙂
Roelf