onder de Sluftertrap: strandbiet

De Slufter is een heel dynamisch gebied: iedere keer verandert er iets door de onvoorspelbaarheid van de zee. Het avontuurlijke is dat je in een groot deel van de paden af mag gaan en vrij mag struinen. Soms kun je over een kreek, andere keren ook niet. Met hoog water is het gehele gebied overstroomd door zeewater. De meeste mensen lopen echter over het mattenpad naar de monding. Langs dit pad is nu nog veel te ontdekken.

Het gebeurt al bij de handwijzer beneden bij de trap. Daar staan frisse groene glimmende bladeren bij elkaar. Het is een strandbiet, een vrij zeldzame soort en familie van de bekende suikerbiet. Hij staat hier al heel lang en iedere jaar wordt hij groter. Er moet een enorme wortelkrans in de bodem zitten. Eens is deze biet ontkiemd uit een zaadje meegenomen door de zee en afgezet in het vloedmerk.

Verse blaadjes

Vijftig meter verderop is een slikkig deel, daar blijft het water soms wat langer liggen. De randen van deze slikvlakte hebben dorre, bruin verpieterde plantenresten en daarin groeien nu alweer verse blaadjes. Ze zijn rond en dik en staan op een steeltje, net een lepeltje. Proef er eens van: het heeft de kruidige smaak van tuinkers. Het is Engels lepelblad en vroeger wel gebruikt als middel tegen scheurbuik toen men met zeilschepen om de zuid naar Indië voer. Het plantje bevat veel vitamine C en daar had de bemanning op die lange reizen gebrek aan. Het groeide aan boord in bakken en als er eens een golf zout water overheen spoelde was dat niet erg. In het vroege voorjaar bloeit dit plantje als eerste met witte bloemetjes.

Langs het Jan Plezierpad

Het mattenpad eindigt in de lage duintjes. Daar gaat het over in het Jan Plezierpad, zo genoemd naar de paarden en wagen – de ‘Jan Plezier’ die daar dagelijks overheen rijdt en bezoekers meeneemt vanaf De Koog . Het pad loopt diep en aan de noordelijke bovenkant staan enkele duindoorns. Tussen deze struiken groeit zeewolfsmelk. Op dit moment zien die planten er fris en groeizaam uit terwijl de rest van de vegetatie dor is. Als je een blaadje van deze plant afplukt vloeit er giftig wit sap uit de wond: het ‘wolfsmelk’. Het is een soort van zuidelijke kusten maar hij lijkt hier algemener te worden. Mogelijk een invloed van het warmer worden van het klimaat.

De zuidkop nabij de Sluftermonding

Na deze lage duintjes komt de vlakte van de Scheer. Het pad loopt langs de zijkreek en eindigt bij de buitenste duinen. Hier stroomt op dit moment de Sluftergeul tegen de kopse kant van de duinenrij op waardoor veel zand naar beneden stort. Met dit zand komen veel wortelstokken van helmgras vrij en spoelen weg. Op andere plekken zullen ze zand vangen en nieuwe duintjes vormen. Het Hoogheemraadschap laat sinds een paar jaar de monding vrij ‘kwispelen’ en dan is dit een keer onvermijdelijk. Om op het strand te komen is een noodpad aangelegd over de buitenste duinen.