Van gastblogger Arjen Siebel Districtshoofd Staatsbosbeheer

En daar lagen ze dan: de noeste en markante bewakers van het Kasteel in de Balij. Trots sierden ze hun sokkels; helden, dát waren het. Onvoorwaardelijk op hun post; nimmer aflatend. Trouw, vasthoudend, robuust. Waar vind je ze nog?

Toen enkele jaren geleden het speelbos in De Balij bij Zoetermeer opnieuw werd ingericht, werd daaraan een heus kasteel toegevoegd. Niet geheel aangekleed, niet met muren. Nee, een kasteel van verbeelding. Met een gracht, een omwalling en vooral veel uitdaging om kinderen aan het spelen te krijgen. Met in het midden een verhoogd plateau bedoeld om te picknicken. Voor ouders, opa’s en oma’s of zomaar de willekeurige passant. Ja, zelfs de boswachter dagdroomde over een volgend prachtig idee om in de late avonden theater juist op deze plek te laten spelen. Maar bovenal werd het kasteel gesierd door twee wakers. Ridders van het eerste uur, die dag en nacht de wacht hielden, onvermoeibaar.

De wakers zijn niet meer. Afgelopen weekend hebben vandalen het gemunt op hun fiere houtige lijven. De één is ontarmd, de ander in stukken geslagen en in een verzengend vuur in rook opgegaan. Wat over bleef zijn de trieste resten van iets wat eens zo markant het Kasteel van de Balij gezicht gaf. Er zijn niet genoeg woorden om weg te pennen hoe jammerlijk dit is. Zijn de ridders onvervangbaar? Ik hoop van niet; ergens wil ik blijven geloven in ooit nieuwe ridders. Wie een goed idee heeft, mag het zeggen…

Maar tot die tijd resten sokkels zonder helden; slechts herinnerend aan sukkels zonder sokkels.

>