Ze zijn altijd zo snel, die oranjetipjes. Je komt ze zo heel af en toe tegen langs de bosrand, maar voor je het weet zijn ze weer uit beeld verdwenen. Ze vliegen maar enkele weken in het jaar, eind april tot half mei. In die korte tijd zoeken ze een partner, hebben ze vlinders in de buik en worden er wat eitjes afgezet. En dan is het eigenlijk weeral voorbij. De eitjes worden afgezet op speciale plantensoorten: look-zonder-look of pinksterbloem. Enkele dagen hebben ze nodig en dan worden de piepkleine rupsjes geboren. Ze voeden zich met de nog onrijpe vruchtjes van de plant en binnen ’n week of twee zijn ze al volgroeid, zetten zich vast aan de bloemstengels en verpoppen. En dan is het wachten. Een oranjetipje leeft niet langer dan ’n maand of 12 en daarvan brengen ze er 10 maanden door als pop. In het vroege voorjaar komen ze dan weer tevoorschijn, die prachtige oranjetipjes, om dan weer vliegensvlug aan je voorbij te vliegen. Heel af en toe heb je als toeschouwer wat geluk, zoals vorige week aan de Kloosterstraat bij Koewacht in Zeeuws Vlaanderen. Het was wat druilerig en koud weer. Niets voor vlinders dus. Mijn oog valt op die pinksterbloem, met op de bloem een mannetje van het oranjetipje met gesloten vleugels. Een fotomoment! Pas later, als ik thuis de foto nog eens goed bekijk, zie ik ze zitten. Een stuk of 4 kleine eitjes, van het Oranjetipje, op de stengel van de Pinksterbloem.