Duinen van Terschelling

Voordat het hoogseizoen verder rolt lig ik in de duinen, even lanterfanten met de ogen dicht. Een vliegtuig vliegt over. Banden van rijdende auto’s weerkaatsen op de Badweg verderop. Ze komen en gaan weer. Net als de krekels die in de buurt zitten. Gebrom van een tractor. Geluiden, ze irriteren.

 Misschien wel omdat ik hier bewust ben met een doel: luisteren naar stilte.
Zachtjes hoor ik de zee in de verte. Een koe loeit. Scholeksters tetteren hoorbaar in de lucht. Ik schuif wat en hoor de heide knisperen onder mijn lijf. En dan is alles om mij heen eindelijk rustig, geen afleiding. Leegte neemt het hoofd over, innerlijk lawaai verdwijnt naar de achtergrond.
Een groot deel van Terschelling dat Staatsbosbeheer beheert valt onder officieel stiltegebied. Alleen geluiden die bij dat gebied horen worden gedoogd. Flora en fauna regeren hier. Maar is zo’n stiltegebied echt beheersbaar? Wat betekent stilte voor ons?
Zocht men vroeger de sereniteit in kerken, tegenwoordig trekken we steeds meer de natuur in om te bezinnen. Hectiek los te laten, tot onszelf te komen, te luieren en na te denken. De waan van de dag manen we tot stilte. Momenten die heilig zijn. Het is een gegeven dat veel gasten naar Terschelling komen voor de natuur, rust en de stilte. Wat betekent die gewaardeerde stilte? En wordt het schaarser door de tijd waarin we leven? Stilte hebben we nodig. Of is het een utopie en onderschatten we de waarde ervan?
Op een ander eiland, Bali, is jaarlijks de dag van de stilte (Nyepi). Collectief houdt iedereen zich rustig en stil. Om de kwade geesten te laten geloven dat het doorgaans luidruchtige eiland verlaten is. Dat kan alleen omdat iedereen bewust meedoet dat in ere te houden.
Opgeladen van het gedoezel sta ik op en fiets het rumoer van menselijke activiteiten tegemoet. Hoewel dat nog best meevalt op het eiland. Hoor een grasmaaier. Gisteren maaide ik zelf nog de tuin, nu denk ik aan het lawaai dat ik toen veroorzaakte. Door er bij stil te staan. En overweeg de volgende keer de handmaaier te pakken.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ook tot een plek, dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.