Vogelwachterskeet op De Noordsvaarder

We krijgen het slot maar niet open, er is zand ingewaaid. Na veel proberen lukt het uiteindelijk en kunnen we naar binnen.
Een prachtige werkplek! Een mooie houten keet met grote ramen. En dan dat uitzicht: fenomenaal! Een zeilschip vaart voorbij. In de verte zie je Vlieland.

Seizoens-boswachters en vooral vrijwilligers zitten iedere middag op de Noordsvaarder om wandelaars welkom te heten en informatie te geven. En nee, ze verkopen geen ijsjes (daar was door bezoekers om gevraagd). Vandaag is het de beurt aan seizoens-boswachter Sandra.
Met een elektrisch karretje rijden we richting de embryonale duinen op de Spathoek. De telescoop achterin. Op gepaste afstand blijven we staan voor de borden van Staatsbosbeheer. “We monitoren dagelijks, zodat we ook weten wát we beschermen”, legt Sandra uit.
Dit is het domein van de kleine sterns, bontbekplevieren en strandplevieren. Vanuit het Natura 2000 beheerplan is er de verplichting om extra aandacht voor deze strandbroeders te hebben. Dit doet Staatsbosbeheer in eerste instantie door ze te beschermen, door bezoekers over de dieren te vertellen en het plaatsen van borden. De strandbroeders hebben het zwaar in Nederland. De Noordsvaarder is nog een van de plekken waar ze broeden. Wind en water maakt het ze moeilijk- vorige maand spoelde nog veel nesten weg. En menselijke verstoring kan een oorzaak zijn dat ze niet succesvol kunnen broeden.
Sandra: “Veel mensen weten niet dat er ook vogels zijn die op de grond hun nest maken.”
Ik kan wel blijven turen door de telescoop. Het is verslavend leuk om naar het kleine grut te gluren en hun bewegingen te volgen. Wat een plaatjes! De jongen van de kleine sterns graven zich een beetje in in het zand. De bontbekplevieren zijn avontuurlijker ingesteld – die rennen druk rond. Ik ervaar de neiging om me over ze te ontfermen.
Sandra loopt ondertussen een groepje wandelaars tegemoet. Het gezin heeft de handen vol met afval, gejut van het strand. Sandra neemt het van ze over. Dat kan straks mooi in de afvalbak.
Met een folder in de hand vervolgt het gezin zijn weg over de Noordsvaarder.
Ze waren niet bekend met de strandbroeders, en gezien de reacties van wandelaars die wij later nog tegenkomen zijn zij niet de enigen.
“Bingo”, zegt Sandra. Alweer een stel die voorbij de borden loopt. Op een holletje gaat ze erachteraan. Samen bekijken ze het informatiebord, en legt Sandra uit waarom het belangrijk is de vogels rust te gunnen. Daarna komen de wandelaars om te kijken door de telescoop. Ze waren zich van geen kwaad bewust en ‘stonden in de vakantiestand’.
“Het is vaak onwetendheid. Of ze weten het wel maar beseffen het niet”, verklaart Sandra. We kijken het stel na, dat enthousiast verder kuiert. Van een afstand zien we hoe ze een andere wandelaar tegenkomen. Het paar houdt de vrouw aan, en legt haar uit dat het beter is als ze om de door borden aangegeven rustgebieden heen wandelt. Een klein succes – zo werkt het door!
“Dag vogels, hou jullie taai”, hoor ik naast mij als we terug rijden naar de keet. En ik denk hetzelfde.

Eilandmeisje is verhalenjutter van Terschelling. Met Staatsbosbeheer jut ze verhalen, omdat we samen geloven in de kracht van verhalen. Dat verbindt ons met een plek: dit eiland, waar de natuur altijd in beweging is.