Net als vorig jaar wordt de vogelwachterskeet bij het Amelandergat op de Boschplaat bemand door vrijwilligers. van 25 mei tot en met 1 juni heeft, net als vorig jaar, Gert Jan Blankena hier een week doorgebracht en een dagboek bijgehouden. Hierbij deel 4.

Maandag 28 mei.

Om 6 uur het bed uit. Dichte mist, zicht minder dan 100 meter! Ik verwachtte al zoiets gisterenavond, toen plotseling de ramen van de keet aan de buitenkant begonnen te beslaan. Dat duidt op vochtige, relatief warme lucht. Dus om 6.02 het bed maar weer in. Uiteindelijk toch twee uur later weer opgestaan, omdat een grasmus enthousiast zijn liedje liet horen. Zou het dan… maar nee, nog steeds mist.

Een slechte dag dus voor een vogelwachter. Wat doe je dan op zo’n morgen? Nou, eens lekker je haar wassen, koffie drinken, een vers poepgat graven, de keet aanvegen, weer koffie drinken… Pas omstreeks het middaguur wordt het zicht wat beter, maar niet meer dan één kilometer. Overal in Nederland was het perfect weer, met fileberichten voor de stranden. Alleen in het noordelijk waddengebied bevond zich een hardnekkig mistveld!Toch hebben vandaag nog 13 mensen de moeite genomen om het eind van de Boschplaat te bereiken. Wel pech voor hen: geen zon, geen zicht op Ameland.

Na de middag de ‘nieuwe’ Cupidopolder eens goed verkent. De Cupidopolder is helemaal geen polder maar een min of meer spontaan ontstane duinenrij langs het strand waarachter een kwelder is ontstaan. Daardoor lijkt het wel wat op een polder, maar het is puur natuur. Tussen de stuifdijk en de duinenrij ontstond aanvankelijk een zandplaat met een slufter (een open verbinding met de zee) Die is nu helemaal verdwenen als gevolg van de februaristorm. Diezelfde storm heeft een aantal gaten in de duinenrij geslagen (‘washovers’) waardoor het stuifzand vanaf het strand rechtstreeks de ‘polder’ in kan waaien. Dus ontstaan er op een aantal plekken nieuwe duintjes. Zelfs daar waar eerst water was. Het is bijzonder om te zien hoe snel het landschap kan veranderen als de natuur zijn gang kan gaan: ik herken het nauwelijks meer van een jaar geleden!

De mist trekt weer aan en de wind ook: tijd voor de keet. Onderlangs de stuifdijk lopen we terug. Luid roepend komt een regenwulp over, achtervolgd door een zwarte wouw. Ongetwijfeld hetzelfde beest als gisteren. Die moet wel heel erg veel honger hebben, want dit is alweer niet het gedrag wat bij die vogel hoort! Dit dier leeft van vis, kadavers en afval, niet van regenwulpen! En alweer geen Groene Flits…